KAMILA I SENNE MARZENIA XXI. Ochroniarz.

Kiedy szedł do liceum, rodzice liczyli, że po maturze pójdzie na studia medyczne i skończy jako chirurg. Potem otrzeźwieli i po prostu oczekiwali, że skończy ogólniaka, jakieś tam studia i będzie miał dobrą pracę.

No to miał. Choć nie był pewny, czy posada ochroniarza w empiku zaliczała się do tych dobrych.

Ale on nie żałował. Ambicja nigdy nie była jego zaletą. Po prostu mieć robotę, skasować trochę więcej, niż najniższa krajowa i… I to tyle.

Kręcił się obok drzwi, albo w środku. Przeglądał półki z magazynami, gazetami, książkami, komiksami. Nie należał do ludzi wybitnie zafascynowanych literaturą, ale słowo pisane nie odstraszało go tak, jak innych ludzi. Tak mijały mu kolejne miesiące, w czasie których nabrał większej pewności siebie.

I tak mijał mu dzień, w którym kończył dwudziesty piąty rok życia.

Robił to co zwykle, zerkając od czasu, do czasu na fajniejsze klientki. Akurat w letnim okresie ich nie brakowało, choć po jakimś czasie zaczął wybrzydzać. A to jakaś zbyt odważna panna z grubymi nogami a to inna z białymi jak śnieg a to trzecia z tatuażem na udzie… Akurat tego ostatniego fenomenu nie potrafił zrozumieć. Dziary – tak. Ale w jakimś sensownym miejscu. Na górnej partii pleców, na dolnej, gdzieś na ręce. Ale jakiś oczojebny, kolorowy na udzie? Bleee…

Zerknął na zegarek, wybiła trzynasta. Zbliżała się połowa zmiany a tu… Czuł pot na skórze. Wolałby ubrać się lżej, ale nie mógł. Regulamin i te sprawy. Czuł się z tym trochę niekomfortowo.

Właśnie zastanawiał się, czy nie zrobić sobie przerwy na coś do zjedzenia, gdy jego uwagę przykuł wysoki kobiecy głos. Zerknął w bok, przypatrując się z uwagą. Do środka weszły dwie dość wysokie kobiety. Wbił w nie wzrok.

- Muszę Filipowi te zeszyty kupić, na mieście nie ma już żadnej księgarni, tylko ta w galerii – utyskiwała dość żywiołowo jedna z nich, krótkowłosa, blondynka.

Była nawet dość atrakcyjna. Szczególnie stukot jej obcasów na posadzce robił niezłe wrażenie. Ale nie ona, nie… Ta druga…

Wbijał w nią wzrok, chcąc upewnić się, że się nie myli, ale nie mógł popełnić błędu. To na pewno była nauczycielka języka polskiego z liceum do którego uczęszczał kilka lat temu. Tak, ona, na bank. Parę lat starsza, ale pamiętał ją na tyle, że wiedział, iż to ona.

Szła obok tej krótkowłosej blondynki, odpowiadając na jej problemy, ale on nie usłyszał odpowiedzi. Zresztą jej słowa nie interesowały go. Zmierzył wzrokiem całą sylwetkę nauczycielki, lekką sukienkę i odsłonięte w niemałym kawałku nogi. Długie, zgrabne, zakończone super tyłeczkiem…

Tak, to była laska, że… Jak nie, jak tak? Trzy roczniki licealistów, może z dwieście, albo i trzysta dziewczyn a i tak największa laską była nauczycielka, debiutująca jak dobrze pamiętał, w tej roli.

Była pewnie o te dziesięć lat starsza. Czyli dzisiaj powinna mieć trzydzieści pięć. W sumie na tyle właśnie wyglądała.

Dyskretnie ruszył w stronę obu kobiet. Obserwowanie fajnych lasek było czymś, co uprzyjemniało tą nudną robotę. Ale pani Kamila, bo, jak dobrze pamiętał, tak właśnie miała na imię nauczycielka, nie zaliczała się do fajnych, tylko super ekstra fajnych.

Z odległości może trzech metrów rzucił okiem na gołe nogi blondynki. Tak, ta też prezentowała się całkiem fajnie. Ale potem przeniósł wzrok na panią polonistkę. Ech, co za dupa…

Wyglądała bardzo kobieco. Zastanawiał się w ogóle, czy w przypadku jakiegoś spotkania się wzrokiem, nie powiedzieć grzecznie „dzień dobry”, ale doszedł do wniosku, że pani profesor nie będzie go pamiętać. Nie dość, że nie miał z nią nigdy lekcji, to nie zaliczał się do wyróżniających chłopaków. Nie był ani piękny, ani brzydki, ani wysoki, ani niski, ani gruby, ani chudy. Był taki jak tysiące innych. Nie sądził, by sześć lat po maturze, nauczycielka mogła pamiętać jego twarz. Twarz licealisty, który opuścił mury liceum dawno temu i z którym nigdy wcześniej nie zamieniła ani słowa.

Chichot wyraźnie ożywionej blondynki brzmiał rozbrajająco, ale stonowane reakcje, bardziej kobiecej, efektownej nauczycielki przyciągała jego uwagę mocniej. Wpatrywał się w jej twarz, w jej sylwetkę. Tak jakby chciał zapamiętać, jakby czuł, że następnym razem wpadnie tu może za dwa lata i to zimą, ubrana w płaszcz, czapkę, ciężkie buty…

- Kupiłabyś coś temu swojemu. Historyk jest, jak mówisz przecież a też ma imieniny niedługo, nie? – blondynka nie przestawała gadać.

- Jasne… Kupię a on powie, że akurat ten motyw go nie interesuje, albo okaże się, że ma już to – ciepły, spokojny, raczej cichy, kobieco brzmiący głos pani Kamili, powodował, że krew w jego żyłach zaczęła krążyć szybciej.

- To nie wiesz, jaki on książki ma? – roześmiała się krótko blondynka.

- On ma tego ze trzy setki, pewnie sam wszystkich nie wymieni – z rezygnacją machnęła dłonią nauczycielka.

Blondynka zmieniła widocznie na chwilę temat, ściszając głos a on nie słyszał niczego, bo uwagę skierował na chwilę na nowe osoby, które weszły do lokalu. Zerknął na jakiegoś barczystego, zarośniętego draba, sprawiającego wrażenie, że pomylił drzwi.

- I wiesz… - znów skierował wzrok na dwie kobiety, słysząc, że blondynka podniosła głos. – Przyjechała policja, no i siedziała tam u nich trzy godziny. Tak było. A Marek, okazało się w końcu, wyszedł na niewinnego.

- Daj spokój – usłyszał odpowiedź nauczycielki i zobaczył jej lekko skrzywioną twarz. – Ja to bym nie wytrzymała. Nienawidzę policji, w sensie takim, że wiesz… Że ich sam widok pod moim domem zabiłby mnie nerwowo.

- Oj, tam, normalni ludzie, przecież…

- Ja wiem, że tak, ale po prostu nie chcę mieć do czynienia z prawem. Już tak mam, że te paragrafy wszystkie, jak słyszę, to już się widzę za kratkami, czy coś. Nie, nie i nie – podkreśliła stanowczo.

Patrzył na wyginające się ciała obu kobiet, szczególnie blondynki, bo ta wyczyniała jakiś aerobik między półkami. Nauczycielka zachowywała się spokojniej. A szkoda, bo chętniej popatrzyłby na jej większą cześć nóg, gdyby tak pochyliła się nad jakąś książką, czy coś…

- A może jednak – usłyszał głos polonistki. – O, wiem, że tym się interesuje. Może tak… - nie dokończyła, sięgając po jakąś książkę.

Nie widział jaką, ale widząc, jak z pewnym respektem, pietyzmem traktuje kolejne kartki książki, poczuł niesamowite mrowienie na skórze. Co to była za kobieta… Jakim cudem wywoływała takie reakcje? Przecież widział już w życiu sporo fajnych lasek. A ta… Owszem, ta była jeszcze fajniejsza, ale… ale to nie tylko to. To jej zachowanie, sposób poruszania się, ta cała kobiecość właśnie.

Ni stąd, ni zowąd poczuł, że serce przyspiesza rytm bicia, krew krąży w żyłach szybciej a w bokserkach robi się ciasno. Zaklął w myślach. Jednocześnie zaczęły się w nich pojawiać dziwaczne obrazy. Ech, „dziwaczne”…

Dziwaczne obrazy rozmazały się, gdy blondynka chwyciła dzwoniący telefon. Nie słyszał rozmowy, może poprzez gwar, który chwilowo rozniósł się po sklepie, w każdym razie poznał jej efekt.

- Kamila, muszę uciekać, bo Rafał już stoi samochodem. Spotkamy się jutro, dobra?

Nie czekając na odpowiedź, pomknęła w dal, zostawiając koleżankę samą. Poruszył się niespokojnie. Tak, jakby ta ucieczka blondynki coś symbolizowała.

Patrzył na szkolną nauczycielkę już bez skrępowania. Tak, jakby bez towarzystwa, samotna, nagle stała się kimś bezbronnym, zdanym na łaską, czy niełaskę kogoś… Kogo? No, hm… Nie wiadomo, kogoś, kto mógłby uczynić jej jakąś krzywdę.

Skulił się na chwilę za regałem, czując, że efekt napięcia, jakie odczuwał coraz bardziej, może zostać przez kogoś zauważony. Dyskretnie spuścił wzrok w dół. Nie, no, nie było to aż tak widoczne…

Bez skrępowania patrzył na jej nogi, niemal wbijając się wzrokiem w stopy, kostki, łydki, kolana, czy ten skrawek odsłoniętych ud. Gdzie tymczasem ona, zupełnie nie przejmując się otoczeniem kartkowała jakąś historyczną książkę, mającą być prezentem dla kogoś tam. Pewnie chłopaka, czy męża.

W jego głowie zaczęły pojawiać się coraz bardziej niedorzeczne myśli. Naprawdę. Takie, przy których myśl o tym, że chętnie zobaczyłby ją bez tej sukienki, wydawała się grzeczną bajką dla dzieci. Ale skupił się właśnie na niej. Tylko na sekundę, bo nauczycielka drgnęła, zamknęła książkę i ruszyła w kierunku kasy, sięgając dłonią do torebki.

Powiódł za nią wzrokiem a także krokiem. Mózg zaczął pracować szybciej. Widział, jak wysoka brunetka płaci za książkę, chowa ją do torebki i rusza w kierunku wyjścia. To ostatnie chwile, kiedy widzie jej olśniewające, zgrabne nogi. Kurwa, ile by dał, żeby zobaczyć je w całości. To już ostatnia chwila…

Desperackim ruchem sięgnął do kieszeni spodni.

W momencie, gdy wysoka piękność przechodziła przez bramkę, rozległ się alarm. Zerknął na nią już oficjalnie. Nie musiał się kryć. Zobaczył jej zmieszane oczy wyrażające konsternację. Kilka osób przebywających w lokalu również rzuciło okiem, ale większość natychmiast odwróciła wzrok.

- Hm, to chyba jakaś pomyłka – usłyszał jej kobiecy głos, skierowany tym razem bezpośrednio do niego. Wreszcie.

- Pewnie tak. Niestety muszę panią zaprosić na zaplecze – poinformował, siląc się na pewny i zdecydowany, ale jednocześnie spokojny ton.

- Ale ja… Wie pan, to… - zawahała się, przyjmując jego zaproszenie z oporem.

- Takie rzeczy się zdarzają, system bywa wadliwy, niestety muszę to sprawdzić, takie mamy procedury i pewnie pani doskonale to rozumie – wytłumaczył zgrabnie.

Niechętnie, ale podążyła za nim. Zerkał jednym okiem na kroczącą obok niego zestresowaną piękność. Szybko znalazł się przed drzwiami do pomieszczenia dla ochrony. Wpuścił ją do środka a potem wszedł i on, zamykając drzwi.

Otarł ukradkiem spocone dłonie.

- Proszę przejść przez tą bramkę tutaj – wskazał urządzenie stojące pod ścianą.

Odgłos jej kroków na posadzce, pobudził go znów. Tak, jakby nie był wystarczająco pobudzony. Ale te kroki, ten odgłos, te sunące nogi… Znów poczuł narastającą twardość w bokserkach. Skulił się nieznacznie, znów sięgając do kieszeni.

- Nie wiem o co chodzi – skomentowała skonfundowana widząc, że znów spowodowała alarm, tutaj jednak dużo cichszy, niż w samym lokalu.

Spojrzał na nią, starając się nadać swoim oczom silny wyraz. Musiał ją trochę zdeprymować. Tak, żeby poczuła się winną, choć nią nie była. Ale tak trochę chociaż. To pomogłoby sprawie.

- Proszę pani… Alarm zabrzmiał i przy drzwiach i tutaj… Nie chcę oczywiście rzucać oskarżeń, ale system dwa razy się nie myli…

- Ale to jakiś absurd – żachnęła się nauczycielka. – Słyszę ten alarm, tylko nie mam nic wspólnego.

- Rozumiem pani argumenty, jednak procedury są takie, że mam w tym przypadku dwa wyjścia.

- Jakie?

- Jedno takie, że należałoby dokonać rewizji. W przypadku odmowy, byłbym zmuszony zadzwonić na policję i oni wyjaśniliby tę sprawę.

Zauważył niepokój w jej oczach. Połączony z niechęcią i jeszcze czymś. Jak dobrze, że usłyszał wcześniej ten fragment rozmowy o policji!

- Proszę pana, jestem niewinna, nie widzę potrzeby wzywania policji, to nieporozumienie… - próbowała wyjaśnić nieco mniej oburzonym, za to bardziej skruszonym tonem.

- Rozumiem panią i staram się pani wierzyć – zapewnił ją. – W takim przypadku pozostałaby tylko rewizja. Jest tylko jeden problem.

- Jaki problem?

- Taki, że jestem sam na stanowisku. Mogę dokonać rewizji, tylko w tym przypadku, gdy pani zgodzi się na to.

- Rozumiem… - widział jak kiwa głową. Docierało do niej, o co chodzi. Tak mu się przynajmniej wydawało.

- Jeśli zatem nie wyraża pani sprzeciwu, proszę wyciągnąć wszystko co pani ma w torebce – zakomunikował.

Z ulgą usiadł za biurkiem. Nie dość, że napięcie męczyło go, to jeszcze ta nieustępująca erekcja… A ona wciąż stała przed nim. Tym razem już nie jako nieprzyzwoicie piękna kobieta, ale coraz bardziej jak ofiara. Bezbronna. Tylko może jeszcze nie zdająca sobie z tego sprawy.

Bez cienia protestu podeszła do biurka i wysypała wszystko na blat. Ledwo rzucił okiem, wiedząc doskonale, że nie znajdzie tam niczego podejrzanego.

- Bardzo dobrze. Teraz może pani przejść raz jeszcze przez naszą bramkę – wskazał gestem kierunek.

Zerknął na jej pośladki, gdy odwróciła się powtarzając manewr. Znów dyskretnie uruchomił odpowiedni mechanizm i ten znów zadziałał.

- Proszę pana… A co, jeśli ten system jest jednak zepsuty i nie działa jak trzeba?

Niemal utonął w jej wielkich oczach, w tym nieziemskim spojrzeniu, którym obdarowała go nieświadomie. Magia, po prostu magia.

- Dobrze, sprawdzimy to na mnie – odezwał się po chwili, wstając z miejsca.

Dobrze, że skierowała wzrok w nieco inne miejsce, ale z ulgą zauważył, że jakiegoś niezwykłego wybrzuszenia nigdzie nie ma. Spokojnie przeszedł przez bramkę. Alarm oczywiście milczał. Rzucił spojrzenie na załamującą ręce nauczycielkę, tak, aby zawierało ono choćby minimum niewypowiedzianego oskarżenia.

- I co teraz? – zapytała zrezygnowana.

- W dalszym ciągu ma pani wybór – odezwał się przełamując ściśnięte gardło i siadając znów za biurkiem. – Przypomnę, albo powiadam policję, albo kontynuujemy rewizję.

Poczuł złość na siebie, gdy wypowiadał ostatnie słowa. Chodziło o ton. Głos niemal mu się załamał. Zauważyła to? Jeśli tak, to nic z tego nie będzie.

Milczała przez chwilę, kręcąc się niecierpliwie i rozważając jego słowa. Milczał i on, wiedząc, że nie należał do mistrzów negocjacji i bał się odzywać, by czegoś nie spieprzyć. Z pozorną beztroską zajął się segregowaniem papierów na biurku.

- To znaczy, rewizję, tak…? – zaczęła z wolna, jakby nie do końca rozumiała o co chodzi. Ale oczywiście rozumiała, tylko oswajała się z tą myślą.

- Tak, proszę pani. Wybór, ze zrozumiałych względów należy do pani, ja nie mogę niczego narzucać – rozłożył ręce, podkreślając swój pozorny dystans do całej sytuacji.

- Proszę pana, ale to absurd, przecież ja niczego nie mam pod tą sukienką, gdzie miałabym to schować? Pomijając fakt, że ja w ogóle niczego nie mam, to znaczy, niczego nie ukradłam…

- Rozumiem pani tłumaczenie, naprawdę – odpowiedział starając się nadać swojemu głosowi cierpliwy i wyrozumiały ton. – Ale nie mogę inaczej. Skoro brzęczyk zabrzęczał, to ja muszę podjąć odpowiednie kroki. Ja rozumiem panią, ale niech pani zrozumie też mnie. Mam swój kodeks, według którego postępuję i nie mogę tego tak zostawić.

Odetchnął, bardziej w głębi, niż na zewnątrz. Wybrnął z tego chyba najlepiej jak mógł. Zresztą jej westchnięcie było jeszcze głębsze.

- Rozumie pan chyba, że to co pan proponuje jest…

- Ja niczego nie proponuję – wykonał gest, jakby chciał od wszystkiego umyć ręce. – Ja przedstawiam pani dwa jedyne wyjścia z tej sytuacji. Nic więcej.

Patrzył, ale tym razem w jej oczy. Starając się, by nie dostrzegła w nich rosnącego w szalejącym tempie podniecenia. Patrzył, starając się by wyglądało to tak… No, oficjalnie.

Zrobiła kilka nerwowych kroków, odwracając się do ściany. Wykorzystał kolejny moment, by z rozkoszą przelecieć wzrokiem po jej nogach i zasłoniętym sukienką tyłku. Boże, naprawdę jest szansa, że za chwile zobaczy ten tyłek, tylko w samych…

Odwróciła się a on znów błyskawicznie uniósł wzrok w górę. Starał się cokolwiek wyczytać z jej twarzy. I wywnioskował, że jest skrępowana, ale zachowuje się tak, jakby za wszelką cenę nie chciała robić żadnego cyrku.

- No dobrze – usłyszał słowa, które w jego uszach zabrzmiały niczym jakiś rajski dźwięk. – Czy mógłby się pan odwrócić?

- Proszę pani… - zawahał się. – Muszę widzieć, czy faktycznie zdjęła pani ubranie… Niestety, nie mogę…

Skinęła głową. Odwróciła się w stronę ściany, jakby chciała uniknąć jego wzroku a on stracil kontrolę. Poczuł jak oczy wychodzą mu na orbit, gdy zobaczył zsuwającą się powoli z ciała nauczycielki sukienkę. Tak, powoli, co jeszcze dopełniało tego niesamowitego uczucia. Ta miła tortura była niezwykle rozkoszna, bo wiedział przecież, że prędzej, czy później…

Poczuł, że nagle robi się gorąco. Tak gorąco, jak nigdy wcześniej. Sukienka opadała, jeszcze zahaczając o bieliznę co dopełniło tylko tej rozkoszy. Bo i tak sekundę później osunęła się w dół a nauczycielka schyliła się, wypinając swoje opięte bielizną pośladki i prezentując swoje olśniewające, prawie nagie ciało.

Poczuł zawrót głowy. I znów zaklął w myślach, że to nie może tak trwać i musi się opanować. Ale nauczycielka, jakby zawstydzona tym wydarzeniem, nie spojrzała nawet na niego, tylko natychmiast skierowała się w stronę bramki dając mu te trzy sekundy, by się opanował.

Na tyle, że w ostatniej chwili zdążył sięgnąć dłonią w kieszeń, sprawiając, że, jak w poprzednich przypadkach w pomieszczeniu rozległ się dźwięk brzęczyka doprowadzając wysoką piękność niemal do palpitacji serca.

- To są jakieś żarty – żachnęła się, prezentując swoją postawą, tak złość, jak i załamanie.

- Rozumiem… - zapewnił pospiesznie, starając się by jego głos brzmiał normalnie, na co szanse były niewielkie. – Trudno… W takim razie…

- No właśnie. Co teraz?

Pytała, stojąc przed nim wyprostowana z rękoma na biodrach. Wyglądała jak… Ech, brak słów. A on, za tym biurkiem w pierwszej chwili poczuł się jak jakiś nieistotny pyłek w obliczu tak nieziemskiego zjawiska.

Ale w drugiej zebrał się w sobie raz jeszcze. To on tu był szefem, on prowadził tą sytuację. I jakby nie wyglądali, to on decydował teraz o jej losie.

- Teraz, proszę pani… Nie pozostaje mi chyba nic innego, niż wezwanie policji.

- Ale, jak to…? Nie ma już innego wyjścia? – zaniepokoiła się.

- Jest, proszę pani, gdyż rewizja nie została dokończona.

- Ale… Chyba nie ma pan na myśli…

- Właśnie. Nie mogę tego pani zaproponować. W związku z tym, procedury zmuszają mnie do poinformowania policji.

Zebrał się w sobie na tyle, że udało mu się wybrnąć z tej sytuacji gładko. Ale nie wytrzymał. Spuścił wzrok, koncentrując się, niby przypadkowo na obnażonych nogach pięknej nauczycielki, którą pamiętał jeszcze z liceum. Ktoś by mu wtedy powiedział, że życie przyniesie mu taką niespodziankę, to…

- Nie chcę, żeby przyjeżdżała policja. To strata czasu i… - urwała.

- Rozumiem panią dobrze – pokiwał głową, zgadzając się z nią. – Tylko niech pani zrozumie i mnie.

- Cos nie tak jest z tym alarmem. Chyba nie wyobraża sobie pan, że mogłabym coś schować w majtkach?

- Sprawdzę raz jeszcze – odezwał się donośniejszym głosem i wstał, przemierzając drogę do bramki. Przeszedł przez nią, rzucając spojrzenie w twarz wysokiej brunetki. W jej oczach dostrzegł rezygnację.

- To znaczy… Jak ta dalsza rewizja miałaby wyglądać? – zapytała niepewnie.

- Musiałaby pani pozbyć się reszty ubrania – odpowiedział krótko.

Westchnęła, nie odpowiadając. Dostrzegł, że jej dłoń jakby machinalnie powędrowała w kierunku zapięcia stanika a potem opadła. Była rozedrgana. Stał z bijącym sercem, oczekując decyzji. Starał się opanować ze wszelkich sił, choć wszystko wewnątrz drgało jak…

- Wie pan, że to tak… Ciężko jest – jej ton drgał tak samo, choć wyczuł, że i ona siliła się na normalność. – Gdybym została sama…

- Rozumiem panią, ale niestety nie mogę wyjść. Siłą rzeczy przy rewizji musi ktoś być.

- Może się pan odwrócić? – zaproponowała nagle a serce zabiło mu jak bęben.

- Też nie za bardzo – odparł, znów spuszczając wzrok w okolice jej kolan. – Przykro mi, ale sama pani wie… Może pani pomoże, jak się pani odwróci?

Oparł się o biurko i znów poczuł przyspieszone bicie serca. Miał ją przed sobą w samej bieliźnie. Jej oczy spuszczone, wędrujące gdzieś po różnych zakątkach pomieszczenia sprawiały, że mógł gapić się na jej nieziemskie ciało niemal bez skrępowania.

A do tego ten ruch… Odwróciła się i uczyniła krok ku ścianie. Nie dość, że teraz w ogóle miał przed sobą jej nagie uda i nawet fragmenty pośladków, to jeszcze ten ruch obu dłoni. Ruch, którym sięgnęła po zapięcie stanika.

Krew uderzyła mu do głowy, oczy rozszerzyły się, usta otwarły. Zobaczył jak stanik poleciał w bok. Nie widział jej piersi, może jakiś tam lekki zarys od tyłu, ale to już było nieistotne. Zobaczy je za chwile a przede wszystkim zaraz stanie się coś dużo…

Z pulsującą czaszką i wściekle sercem, z trudem zarejestrował widok dłoni pięknej nauczycielki wsuwającej się pod majtki. Nie… Nie… To nie mogła być prawda, ale…

Jego penis stał już prosto jak armata a jej majtki… Zjechały w dół, wypinając w jego kierunku nagie pośladki. Nagie. Tak, to nie był sen. Trwało to sekundę, dwie, trzy, ale trwało. I było naprawdę.

Ostatnim trudem powstrzymał się, by nie ruszyć do niej, by nie objąć jej biodrach, by nie wymierzyć siarczystego klapsa w ten wypięty, nagi tyłek a potem…

Nie zwracając uwagi na niego, znów skierowała się w stronę bramki. Spuścił wzrok w dół, dostrzegając przez sekundę nagi wzgórek, przez środek którego przebiegał wąski pasek kobiecego owłosienia. No, kurwa, jeszcze to…

W życiu nie widział lepszego pornosa. A ten przecież jeszcze się nie skończył. Dobrze, że ręce miał w kieszeni i nie przegapił momentu, w którym piękna nauczycielka po raz kolejny przeszła przez bramkę.

- Nie no, to jakiś żart – zbuntowała się, rozkładając ręce a on w tym momencie mógł w końcu ogarnąć jej całą sylwetkę. Jej drobne, ale jednak nagie piersi. Jej wzgórek. Jej długie nogi. Jej brzuch. Jej ciało, całe nagie.

Całe i nagie. Boże…

- Co ja mam teraz jeszcze zdąć? – rzuciła tonem tak kpiącym, jak i pełnym zdenerwowania.

- Nic, proszę pani. Niech pani podejdzie do biurka – zaproponował, samemu odchodząc bliżej ściany.

- W jakim celu? – zapytała, ale posłusznie wykonała polecenie.

- Niech pani rozsunie pośladki – zarządził, wiedząc już co się stanie. Nie mogło być inaczej, nie, nie. Za żadne skarby nie mógł tego wypuścić. Żadne konsekwencje nie mogły tego zmienić. Żądza, która ogarnęła jego ciało była już nie do powstrzymania.

- Pan chyba żartuje? – odwróciła głowę.

Wyczuł jej niepewność. Stała przed biurkiem, opierając się dłońmi o blat, nieco pochylona. W tej pozycji lekko wypinała swoje pośladki w jego kierunku. Znów.

- Nie, to jest element rewizji – wysapał, już nie przejmując się swoim głosem, zdradzającym go bezlitośnie.

- Co ma pan na myśli…?- usłyszał niepewność i zdenerwowanie.

Nie odpowiedział już. Wszystkie karty zostały rozdane. Zrobił krok w przód, chwytając ją za biodra. Drgnęła, ale nie odsunęła się. O, dziwo.

Drżącymi rękoma, chwycił jej nagie pośladki. Teraz dopiero wyczuł opór, ale zdecydowanym zachowaniem utemperował go. A ona… Jakby się temu poddała, jakby została całkowicie zdominowana. Jakby nie przyszło jej na myśl nic złego. Jakby to, że jakiś ochroniarz łapie ją za dupę, próbując rozchylić pośladki, było może czymś wprawdzie nieczęsto spotykanym, ale mieszczącym się w kanonach.

A on ściskał jej ponętne dupsko, nawet nie starając się zapanować nad kurewsko szybkim oddechem. Przecież ona musiała wyczuć, że coś jest nie tak. Musiała a mimo to…

Nie było wyjścia, nie było odwrotu. Jedną rękę przytrzymywał na jej pośladku, drugą, gorączkowo rozpinał guziki od własnych spodni. Nie, już nic nie mogło go powstrzymać. Nawet ewentualny dźwięk syren samochodów policyjnych.

- Jeszcze…- bardziej jęknął, niż nakazał, dając do zrozumienia, że ma rozłożyć nogi szerzej, bo rewizja się nie zakończyła. A ona, znów, choć niepewnie rzucając głową na boki, opierając się dłońmi o biurko, dała się do tego przekonać.

A on… Już nie czekał na nic. Błyskawicznie nakierował twardego jak skała kutasa w kierunku jej cipki.

- Tu jeszcze cos może być… - wysapał, jakby na usprawiedliwienie swojego czynu i pchnął raptownie w przód. Pchnięciu towarzyszyło gwałtowne drgnięcie nagiej piękności i ostry pisk.

- Auuu…! – wyrwało się z ust gwałtownie poruszającej się piękności.

- Cicho, kurwa…! – uspokoił ją agresywnym tonem, tak, że podziałało, niemal, jak biczem trzasnął. Nauczycielka chyba oniemiała. Albo może była zbyt roztrzęsiona tym wszystkim, co poprzedziło ten akt. Akt gwałtu. Bo chyba tak to można było określić.

- Przestań, człowieku…! – usłyszał raz jeszcze, ale soczysty klaps na wypięty pośladek a potem drugi, uciszył polonistkę na dobre.

Jedną dłonią mocno trzymał ją za ręce skrzyżowane na jej plecach a drugą strzelał klapsy. No, kurwa, to nie mogło być… Ale było. Miał ją przed a w zasadzie trochę już pod sobą. Ją, piękną i nagą. I rżnął. Rżnął jak oszalały, od samego początku, wchodząc ostro, dynamicznie, jak prawdziwy mężczyzna, bo ostatnie kilkadziesiąt minut, od momentu pojawienia się tej piękności w empiku sprawiło, że nie był w stanie inaczej.

Posuwał ją w szalonym tempie, rozkoszując się tym. W życiu nie był z laską zbliżoną poziomem do tej a tu proszę. No i co Chudy, Bemol, Kuba, Orlik? I inni? Wtedy, niespełna dziesięć la temu, na przerwach nieustannie snuliście dysputy o tym, kto by ją w jaki sposób dymał. I kto ją teraz dyma, co? On ją dymał.

Dymał ją tak, że nie był w żaden sposób zapanować nad sobą i swoim pożądaniem. Ta niewiarygodnie szalona jazda zakończyła się szybciej, niż by tego chciał. Jego pożądanie było zbyt wielkie, emocje zniszczyły jakąkolwiek samokontrolę. Ile to trwało? Nie wiedział, bo przecież nie liczył. Chociaż dwie minuty? Nawet krócej?

Nieważne. Ważne, że w ostatnim momencie puścił już jej dłonie i trzymając ostro za biodra jeszcze przyspieszył tempo, pokazując kto tu jest prawdziwym ogierem. Zalał jej cipkę spermą i to tak bardzo, że lawa wydawała się nie mieć końca.

- O, kurwa…! – skomentował w stylu większości facetów, wzdychając głęboko i strzelając na koniec soczystego klapsa w nagi tyłek pięknej nauczycielki.

Z dumą patrzył na swoje dzieło. Nie znał jej, nigdy nie poznał dobrze jej życia prywatnego. Ba, w ogóle nie poznał. Ale przypuszczał, że nie jest to żadna dupodajka, tylko kobieta z klasą. I był pewien, że znalazł się w zaszczytnym gronie nielicznych, którzy mieli okazję spuścić się w jej cipce.

- Aaaach… - westchnął raz jeszcze chowając członka i zapinając powoli spodnie.

Nie usłyszał w odpowiedzi nic. Jakby oszołomiona tym co się stało, nauczycielka, straciła jakiekolwiek poczucie świadomości. A może to był efekt tego, że ją tak dobrze zerżnął? Tak, pewnie to…

Za to powoli on wracał do realiów. Trzeba było zakończyć jakoś tę sprawę. A ona, swoim zachowaniem pomagała mu w tym. Hm, rzadko zdarzyło mu się widzieć w życiu tak bierną, uległą dziewczynę. Dziwne… Cóż, to już nie jego problem.

- Tak wiec rewizja zakończyła się powodzeniem – odezwał się spokojniejszym głosem. – Sporządzę protokół, że wszystko wynika z wadliwego sprzętu a panią uznam za absolutnie niewinną. Czy pani…

Przerwało mu donośne pukanie do drzwi. Znieruchomiał. Kto to? Nikt z personelu empiku raczej nigdy nie dobijał się do kanciapy ochroniarzy.

- Schowaj się – syknął w kierunku wyraźnie jeszcze zamroczonej kobiety.

Nie było za bardzo odpowiedniego miejsca, więc popchnął ją kierunku ściany, obok drzwi. Nauczycielka próbowała się wyrywać, ale on był silniejszy. I sprytniejszy, bo otworzył drzwi tylko trochę.

Za nimi stała ładna blondynka. Chyba równie ładna co ta nauczycielka. A na dodatek jeszcze wyższa. I od polonistki i od niego samego.

- O co chodzi? – zapytał nieufnie.

- O to, że mam sprawę i chciałabym wejść do środka – zbliżyła się w kierunku drzwi, wywierając na nim nacisk. Nie mógł jej na to pozwolić.

- Nie mogę… Zajęty jestem.

Jakby sprowokowany naciskiem ze strony wysokiej blondynki, uniósł rękę, ale nim wykonał jakikolwiek inny ruch, dłoń blondynki chwyciła jego własną i wykręciła ją tak, że zawył z bólu. Z niesamowitą gracją, blondynka rozłożyła go na podłodze w ciągu dwóch sekund.

- Zajęty byłeś, przyjacielu a teraz będziesz miał naprawdę dużo wolnego czasu na rożne rozmyślania – usłyszał nad sobą głos, który wcale nie sprawiał wrażenia zmęczonego, czy w ogóle… Był jakiś taki nijaki, beznamiętny. No, może wyczuł w nim cień satysfakcji. Ale, zaraz…

- Zaraz, o co chodzi? Co się stało? – zapytał oburzony, jak i spanikowany.

- Wydział Dochodzeniowy Komendy Głównej. Oto, co się stało – usłyszał nad sobą i poczuł jak jego ciało oblewa zimny pot. – Zabrać mi tego niewyżytego oblecha, ale już!

- Zaraz… - próbował protestować. – Ale… Ale skąd… - urwał. Faktycznie, skąd oni się tu wzięli?

- Skąd? A przypominasz sobie takie nazwisko jak Beata Tomaszewska? Taka, dość drobna czarnulka. Była tutaj sześć tygodni temu i zszokowana pewnymi wydarzeniami złożyła zeznania na komendzie. Pamiętasz tą panią?

Zbladł. Oszołomiony nie stawiał oporu. Ktoś przywrócił go do pionu, wcześniej zakładając kajdanki na ręce. Jeszcze przez chwilę stał oparty o ścianę, starając się uniknąć ciekawskich spojrzeń niektórych ludzi, którzy widzieli całą sytuację. Głównie Magdy, jednej z kasjerek. Ale uniknąć się nie dało.

Patrzył jak do środka wchodzi i ta wysoka policjantka i jeszcze dwóch gości. Wszyscy po cywilnemu, ale mógł być pewien, że to nie zadni cywile. Zamknął oczy, czując, że traci świadomość.

- Nie mogliście wpaść wcześniej? – do jego uszu dobiegł głos nauczycielki. O dziwo, spokojny, przynajmniej jak na to co się stało. W każdym razie nie zdradzał jakichś większych emocji.

- A ty odpuściłabyś sobie taką akcję? – sardonicznie skomentowała blondynka.

Kamila nie odpowiedziała. Odetchnęła ciężko, czując, że jej nogi są wciąż miękkie. Po tym co zaszło… Jakby było już jej wszystko jedno, że paraduje teraz kompletnie nago, nie dość, że na oczach Wiktorii, to jeszcze dwójki policjantów, którzy niby zabezpieczali pomieszczenie, ale nie omieszkali prześlizgnąć się wzrokiem po jej nagim ciele.

Krępowało ją to, ale… Ale poczuła jakiś dreszczyk. Cos niesamowitego, ale sięgnęła po majtki i jakoś nie czuła wybitnej ochoty, by włożyć je w końcu na siebie.

Wręcz odwróciła się, niby porządkując ubranie, niby przygotowując sukienkę do tego by ją włożyć, mając jednocześnie świadomość, że w tym momencie, panowie z policji z całą pewnością patrzą na jej nagie pośladki.

Ale w końcu uznała, że trzeba. Choć kto, wie, gdyby nie obecność blondwłosej policjantki, może przeciągnęłaby jeszcze ten moment.

- Zbieraj się, sama też musisz złożyć zeznanie na komendzie – ponagliła ją Wiktoria, strzelając niewinnego klapsa na nagi pośladek Kamili. – Zasadniczo, to nawet muszę cię pochwalić. Może jeszcze kiedyś wykażesz się patriotyzmem i zaliczysz jeszcze jeden wkład w rozwój polskiej kryminalistyki, ślicznotko?