KAMILA I SENNE MARZENIA XXVIII. Za oknem.

Nie pamiętam kiedy pierwszy raz spojrzałem w okno naprzeciwko. Pewnie musiało to być ponad dwa lata temu, gdy rodzice postanowili przeprowadzić się w to miejsce, ale na pewnego nie pierwszego dnia, ani dziesiątego. Upłynęło parę tygodni, pewnie miesiąc, może dwa, nim zerknąłem raz, potem drugi i zobaczyłem coś, co mnie urzekło.

Urzekło na tyle, że zostałem przy tym oknie. No dobra, nie tak dosłownie. Ale warowałem przy nim dzień w dzień, albo raczej wieczór w wieczór.

Wyczekiwałem tego momentu, w którym w oknie naprzeciwko pojawi się kobieta. Dość wysoka, smukła, elegancka, z klasą. Olśniewająco piękna o szczupłej figurze, mimo tego, że pewnie zbliżała się już do czterdziestki.

Zawsze była sama, zawsze. Nigdy nie widziałem kogoś, kto mógłby być jej, nawet nie mężem a po prostu chłopakiem, czy choćby tylko adoratorem. Ba, nie wdziałem nigdy w ogóle żadnego faceta, nawet kolegi.

A przecież różne plotki krążyły po okolicy…

- Sama jest, sama mieszka a dupa, jak sto pięćdziesiąt, więc codziennie wali się z innym – nie przebierał w słowach Adam.

Co lepsze, był ich całkowicie pewnym. Skąd to się brało? Nie wiem. On już taki był. Rok od nas starszy, chodził już do szkoły średniej. Nieźle zbudowany, sporo czasu spędzał na siłowni i ogólnie był takim trochę zadymiarzem. Stawał w szranki nawet ze starszymi od siebie i z reguły wygrywał. A bójek nie unikał.

Starszy od nas, czyli ode mnie i od Dawida. Obaj zaczęliśmy właśnie ostatnią klasę gimnazjum. Mieliśmy po piętnaście lat i byliśmy dość zwykłymi chyba chłopakami. Nie wiem, co Adam widział w nas, że dość często wybierał nasze towarzystwo. No dobra, bardziej Dawida, niż moje, ale skoro często przebywaliśmy razem…

Ja za nim nie przepadałem. Ale mimo jego wad, miał też jednak zalety, jak lojalność. Raz pomógł mi mocno, kiedy któregoś wieczoru stanąłem oko w oko z dwójką starszych od siebie chłopaków o wyraźnie nieprzyjaznym usposobieniu. Gdyby nie Adam, pewnie straciłbym telefon.

W każdym razie ta przygoda nauczyła mnie by zawsze nosić przy sobie gaz pieprzowy. Może to trochę babskie, ale lepsze, niż moje piętnastoletnie chude bicepsy.

Tego, chłodnego już i listopadowego wieczoru też siedziałem. Chwilę wcześniej wyszedłem z łazienki, wykąpany i pachnący. Usiadłem przed biurkiem, na którym stał odpalony monitor i filowałem to w monitor, to w okno. Nie musiałem wyginać karku, obie rzeczy miałem przed sobą.

W oknie naprzeciwko paliło się światło, ale pokój był pusty.

- Może się kąpię, jak ty – zasugerował Dawid. Nie chciał siedzieć samotnie w swoim domu, przyszedł więc do mnie.

Dawid był chłopakiem różniącym się ode mnie, tak fizycznie, jak i cechami charakteru. Miał krótkie czarne włosy i był mocno opalony. Ja tam na brak opalenizny nie narzekałem, ale w porównaniu do niego… Zresztą do niego, to mało kto mógł się pod tym względem równać. Taki już był.

Ja miałem blond fryzurkę i nieliczne piegi na twarzy. A jeśli chodzi o charaktery, to Dawid miał bardziej porywcze usposobienie, był bardziej spontaniczny i ogólnie, miewał dużo głupich pomysłów. Ja uchodziłem za tego bardziej myślącego, za to spokojniejszego, niezbyt pewnego siebie. Zamkniętego w sobie.

- Może to ona tak cię zmieniła? – zakpił kiedyś Dawid.

Nie, nie ona. Ja już taki byłem, po prostu. Ale fakt, to, że od jakichś dwóch lat spędzałem niemal każdy wieczór z nią, z piękną panią nauczycielką z naprzeciwka, sprawiało, że chyba jeszcze bardziej izolowałem się od świata. Lubiłem te momenty. Uwielbiałem, gdy ona i ja… Gdy ona jest tam, chodzi po pokoju, sprząta, czasem zasiada w fotelu z książką a z drugiej strony ja…

- Wie, że ją podglądasz?

- A czy podglądam? – odpowiedziałem ze stoickim spokojem.

- A co robisz?

- Ja tylko patrzę przez okno. Nie podchodzę pod jej okna, nie zaglądam pod firany. Widzę dokładnie to, co ona chce mi pokazać, nic więcej. Gdyby się wstydziła ludzkich spojrzeń, zasłaniałaby się bardziej.

- I tak się przecież zasłania, mówiłeś nieraz…

- Bo się zasłania. Opuszcza rolety do połowy na przykład, albo w ogóle zaciąga zasłony. Ale skoro teraz na przykład jej pokój jest oświetlony a okna zasłonięte tylko firanami… To czemu mam się czuć winny?

Tak to sobie tłumaczyłem i chyba miałem rację.

- No dobra, ale czy wie? Spojrzała kiedyś w okno i zauważyła cię? – indagował Dawid.

- Może parę razy – wzruszyłem ramionami.

- I co?

- No i nic. Przecież nie stoję jak ostatni osioł na środku pokoju bezczelnie gapiąc się na nią.

- A reagowała jakoś? Mówiła ci coś kiedyś?

- A co miała mówić?

- To ja się ciebie pytam – zdenerwował się lekko Dawid. – No, czy opieprzyła cię jakoś, że się gapisz, na przykład dzisiaj, jak u niej byłeś?

Tak, byłem. Mimo, że minęło już parę godzin, wciąż miałem w pamięci wizytę w jej domu. Zresztą nie pierwszy raz. Ale dzisiaj, jakoś tak…

- Nie, za co niby? Ona ma swój rozum i jeśli by chciała w ogóle zachować prywatność, to by się zasłoniła – powtórzyłem argumenty sprzed chwili.

- Co robiłeś u niej? – zmienił temat.

- Zniosłem miał, zima idzie – wyjaśniłem lakonicznie.

- To już mówiłeś, pytam co robiłeś u niej w domu, jak już zniosłeś.

- Nic – wzruszyłem ramionami, zgodnie zresztą z prawdą.

- Tak po prostu? Siedziałeś i się na nią gapiłeś?

- Mniej więcej. Coś tam porozmawialiśmy i to wszystko.

- O czym?

- O niczym. Tak ogólnie, o duperelach.

- Ale dwie dyszki zarobiłeś, tak? – spytał trochę zazdrosnym tonem.

Nie odpowiedziałem. Nie dla pieniędzy pomogłem pięknej nauczycielce w pracach domowych. Po prostu chciałem. A że ona nie chciała przyjąć do wiadomości, że robiłem to właśnie dlatego, podarowała mi dwudziestozłotowy banknot.

Nie odpowiedziałem, bo ubiegł mnie dźwięk wejściowego dzwonka. Zszedłem na dół, otwierając drzwi.

- Dawid jest u ciebie? – bez przywitania zapytał Adam, wchodząc bez zaproszenia do środka. – Słyszałem, że twoi starzy pojechali gdzieś – dorzucił jakby celem usprawiedliwienia swojej bezceremonialności.

Skoro wszedł, to wszedł… Obaj wspięliśmy się na górę do mojego pokoju.

- Pada jak skurwesyn… Kiedy twoi starzy wrócą? – zapytał Adam, rozsiadając się wygodnie.

- Nie wiem, w każdym razie jutro, na weselu są – odpowiedziałem.

- Gruba impreza… To może sobie coś zjaramy? – zapytał z cwaniackim uśmieszkiem wyciągając fifkę.

Wzruszyłem ramionami. W sumie wolałbym, żeby nie palił u mnie w pokoju, ale nie miałem ochoty się sprzeciwiać. Tak, czy owak, jakiekolwiek smrody powinny ulecieć z pokoju w ciągu tych kilku godzin.

- Kacper, ty też?

Najeżyłem się, słysząc swe imię. Nigdy go nie lubiłem i nie miałem pojęcia co kierowało rodzicami kiedy sobie wymyślili, że ochrzczą nim swojego jedynaka. A jeszcze to imię wypowiadane przez Adama… Zawsze odnosiłem wrażenie, że nabija się ze mnie.

- Nie palę – odpowiedziałem krótko.

- A powinieneś. Skoro tak gapisz się bezproduktywnie to w kompa, to w okno. Byłoby lepiej, jakbyś się wyluzował i zjarał.

Nie interesowały mnie żadne używki. Skoro lubił marihuanę to jego sprawa a ja...

- Też mi daj bucha – usłyszałem głos podekscytowanego Dawida.

Palili przez chwilę w milczeniu dzieląc się zdawkowymi uwagami.

- Poszedłbyś do niej a nie tylko się gapisz – zakpił w swoim stylu Adam.

- Był u niej dzisiaj, nawet zarobił – uprzedził mnie Dawid.

- Co u niej robisz? – zainteresował się dzielnicowy gieroj.

- Głównie przy komputerze jej pomagałem, bo nie mogła sobie z czymś poradzić… A dzisiaj zrzuciłem jej dwie tony miału do piwnicy – czułem się niezręcznie opowiadając takie rzeczy akurat jemu.

- Buzi ci nie dała chociaż? – kpił dalej.

Wzruszyłem ramionami na takie dictum a Adam kontynuował.

- Mogłeś jakieś fotki zrobić z mieszkania, albo jej… W ogóle, zdarzyło ci się ją zobaczyć w samych majtkach?

- Nie, nie zdarzyło – odpowiedziałem, przywołując w pamięci widoki pięknej sąsiadki. Nawet w domu była ubrana, tak z klasą. W spódniczce zawsze, czy sukience. A jak w spodniach, to zawsze w jeansach. Nigdy nie widziałem jej w dresie.

- A może przydybałeś ją jak się szykuje na jakieś dymanie, co? – nie ustępował.

- Przestań pieprzyć – zareagowałem w końcu dosadniej. – To, że masz jakieś zwidy, nie znaczy... Ona się z nikim nie spotyka.

- Co? Jak to nie? Taka dupa i sama? Nie znasz życia, tylko siedzisz przy tym oknie. A jak światło gaśnie, to ona wychodzi do jakiegoś frajera z dobrą kasą i się rżnie, aż wióry lecą – Adam ominął mój nietaktowny zwrot, powoli przyprawiając mnie o rosnącą irytację.

- Tobie się wydaje, że wszyscy rżną się ze wszystkimi? Tylko ty nie? – nie umiałem się powstrzymać od drobnej złośliwości, niestety łatwej do skontrowania.

- Gadasz jakbyś sam rżnął kogoś – spojrzał czujnie. – A skąd wiesz, że ja nie? Mam Klaudię na przykład…

Klaudia była blondynką w jego wieku. Taką sobie w sumie, żadną pięknością, mnie się zasadniczo w ogóle nie podobała. Ale z drugiej strony lubiła się ubierać dość… Dość luźno. Latem bezustannie odsłaniała ramiona, dekolt, nogi, nawet fragmenty pośladków, gdy przechadzała się ulicami w zdecydowanie zbyt krótkich spodenkach.

- To powiedz o tej Klaudii – wtrącił się Dawid.

- Co tu gadać, głupia rura. Ale ciało ma niezłe – machnął ręką Adam.

- Jak głupia, to po co się nią spotykasz?

- Bo ma niezłą dupę – wyjaśnił obrazowo Adam. – Poza tym głupia, to nie znaczy, że zła. Takie są najlepsze.

Nie wyjaśnił dlaczego, ale starałem się rozumieć jego tok myślenia.

- Ty się tak gapisz przez całe dnie a widziałeś ją kiedyś w majtkach, czy czymś takim? – Adam wrócił do tematu sąsiadki.

Rzucił przy tym okiem w okno naprzeciwko. Nic się nie zmieniało, światło w pokoju się paliło, ale lokatorka była nieobecna.

- Przecież to ty insynuujesz, że ona się ciągle pieprzy – odgryzłem się na szybko.

- No wiem, że tak mówię, ale pytam…

- Nie, nie widziałem.

- W ogóle? W niczym seksownym?

- W krótkich spódniczkach czasem. W krótkich spodenkach latem. Ale tak jakoś… To nie…

- I jak wygląda?

- No normalnie, jak super laska w krótkich spodenkach – wolałem nie wchodzić w szczegóły, nie chcąc by wnikał w mój stan, gdy udało mi się faktycznie kilka razy zobaczyć ją snującą się po pokoju w spodenkach jeansowych, czy to z materiału. Jej zgrabne, długie nogi… Ech…

- Nie wierzę, że nigdy nie widziałeś jej z facetem – mruknął.

- No nie widziałem. Jeśli się z jakimś spotyka, to nie w tym mieszkaniu. Chyba – dodałem nie mając pewności. Bo po drugiej stronie domu mógł być jakiś przytulny pokoik sprzyjający tego typu spotkaniom, ale będąc kilka razy w mieszkaniu pani Kamili, nigdy takiego nie zauważyłem. Po tamtej stronie znajdował się owszem jeden pokój, ale taki mały, jakby dla dziecka. A poza tym kuchnia i ubikacja.

- Czemu ona tak.. .W zasadzie, czemu nikt o niej nic nie wie? Że nie ma ani męża, ani dzieci? Lesbą chyba też nie jest, nie? – głowił się Adam, wpatrując w okno naprzeciwko coraz częściej.

- Nie wiem – odpowiedziałem krótko.

Faktycznie nie wiedziałem. Sąsiadka chroniła swą prywatność, jak jakiś zawodowy szpieg. Nie spotykała się z innymi sąsiadami, w każdym razie z moimi rodzicami na pewno nie. Jakiekolwiek kontakty ograniczały się do zdawkowego „dzień dobry” i to było wszystko.

- Ale leje – odezwał się Dawid.

Tak, pogoda typowo listopadowa. Było zimno i lało. Jak dobrze w takich chwilach posiedzieć w ciepłym pokoju, w wolny od trosk zaczynający się dopiero sobotni wieczór.

- Co tam masz? – Dawid zwrócił się do Adama, słysząc jakiś szelest.

- Jakieś batoniki, chcesz?

- A skąd?

- Zajebałem z Żabki, tej na Poniatowskiego – wyjaśnił naturalnym tonem, jakby chodziło o najzwyklejszą rzecz na świecie.

Stłumiłem rozdrażnienie. Różne rzeczy się robiło na ulicy, ale kradzieże napawały mnie obrzydzeniem.

- Potem wyszedłem, napatoczyłem się na Zefirka, tego z bloków. Typek wisi mi za lufkę i oczywiście nie miał hajsu. Zajebałem mu dwa razy liścia, aż się rozłożył w kałuży, haha… - zarechotał, zadowolony z przebiegu ostatniej godziny.

- To cienias jest, nawet ja bym mu zajebał – mruknął Dawid, rozsiadając się wygodnie na fotelu. Widać było, że znajduje się pod coraz silniejszym wpływem cannabis.

- Ty byś chudzielcu nawet swojej siostrze nie zajebał, co jest dwa lata młodsza – dogryzł mu Adam.

- Tez mi sztuka, bić dziewczynę…

- Nie mówię, że sztuka, mówię, że byś jej nie dał rady.

- A ty już taki kozaczyna jesteś? – Dawid nie wiedział jak się odgryźć. Adam chyba tylko czekał na taki tekst.

- Wczoraj właśnie trafiłem na Prosiaka, znacie go chyba, nie? – obaj kiwnęliśmy głowami. – Ma siedemnaście lat niby a się robi kozak. W ekipie piłkarskiej jest, znaczy kibolskiej i myśli, że już pozjadał wszystkie rozumy. Wczoraj na Bema idzie chodnikiem, jakby kurwa, telewizory nosił. To ja go mijam i celowo tak, żeby go szturchnąć. To on podburzył się od razu, ze co, że jak. A ja mu od razu plombę wypłaciłem a jak dołożyłem drugą, to zwiał gdzie pieprz rośnie, haha, taki kurwa kozak od siedmiu boleści… - znów roześmiał się, komentując swe ostatnie wyczyny.

Milczeliśmy przez chwilę. Adam i Dawid delektowali się stanem upalenia, choć chyba dość lekkiego. Ja wpatrywałem się przez moment w monitor, znajdując w internecie jakiś krótki artykuł o reformie służby zdrowia.

- Musi kurwa tak lać? – przerwał milczenie Dawid.

- Może jakiś dobry film klimatyczny w taką pogodę włączymy? – zareagował Adam. – Jakiś thriller, czy coś…

- Czekaj za wcześnie – powstrzymał go Dawid. – A w sumie, to co byś polecił?

- No na przykład… O, tamtą dupę z naprzeciwka – podniósł nieco głos.

A my jak na komendę unieśliśmy głowy. Faktycznie w oknie naprzeciwko, ukazała się znana mi tak dobrze figura sąsiadki. Była ubrana w płaszcz, miała na sobie buty. Wyglądało tak, jakby…

- Chyba skądś wróciła. Ale po co w takim razie świeciło się światło w jej pokoju? – odezwałem się, próbując jednocześnie rozwikłać drobną i być może nieistotną zagadkę.

- Może do sklepu poszła… - rzucił Dawid.

- I siedziała w nim ponad pół godziny?

- Może tak. A może po prostu wcześniej zapomniała wyłączyć światło.

- Zgaście światło, będzie lepiej widać, bez przypału – zareagował Adam i jednocześnie nie czekając na nikogo, sam sięgnął ręką w kierunku wyłącznika.

W pokoju zapanowała ciemność, bo i przysłoniłem blask bijący od monitora. Patrzeliśmy jak piękna sąsiadka, zdejmuje buty a potem płaszcz. Obie te rzeczy, z pewnością były przemoczone, nawet stąd sprawiały takie wrażenie.

Patrzeliśmy, jak pani Kamila przechadza się w raczej tylko sobie znanym celu, po pokoju, z kąta, w kąt. Może szukała jakiegoś zapasowego ubrania? Bo…

- Chyba musiała zmoknąć – ocenił Dawid.

W jego głosie wyczułem pewne podekscytowanie. Nie wiedziałem, czy to dlatego, że z ukrycia mógł patrzeć na taką piękność w prywatnej sytuacji, czy też dlatego, że skoro zmokła, to…

- Faktycznie, ubiera się z klasą – nawet taki prostak jak Adam umiał docenić szyk licealnej nauczycielki.

Miała na sobie spódniczkę, raczej dłuższą i chyba bluzkę. Także jakiś taki kobiecy szal. Całość sprawiała naprawdę fajne wrażenie.

- To niech się teraz rozbierze się z klasą – zachichotał rozbawiony swoim życzeniem Dawid.

Trochę nie podobało mi się, że oglądamy ją w trójkę. Dawida jeszcze bym zniósł, był tu czasem u mnie i widywał moją sąsiadkę za oknem, ale Adam…

Pani Kamila była tylko moja. Te momenty, gdy siedziałem przed biurkiem, patrząc w okno, gdzie on w swoim pokoju robiła różne rzeczy były dla mnie czymś dużo więcej, niż podglądaniem pięknej kobiety. Irracjonalnie czułem, że wytwarza się miedzy nami jakaś więź.

A tymczasem, pani Kamila, jakby na złość mi, postanowiła podzielić się sobą także z moimi kolegami. Z odległości tych iluś tam metrów zobaczyliśmy, jak zdejmuje z siebie bluzkę. Wprawdzie miała pod nią koszulkę, ale sam fakt, że widzieliśmy, że ta piękność w ogóle coś z siebie zdejmuje…

- Nieźle, nieźle… - mruknął Adam, powstrzymując się od przeżuwania skradzionego w Żabce batonika.

Jego głos też chyba zdradzał podekscytowanie. I na niego podziałał ten sam motyw. Niby niczego szczególnego nie zobaczyliśmy, ale jednak…

- A co, jeśli nie tylko bluzka jej zmokła? – Dawid wbijał się wzrokiem w okno, jak my wszyscy w pokoju.

Chyba miał dar przepowiadania. Nagle wszystkim nam w pokoju zrobiło się dużo goręcej i jak jeden mąż wstrzymaliśmy oddechy. Zobaczyliśmy jak dłonie sąsiadki sięgają w tył do zapięcia spodniczki. Jak ta luzuje się i beztrosko opada w dół.

- O kurwa, nieźle… - skomentował Adam.

Tylko przez sekundę widziałem jego rozszerzone oczy, koncentrując się natychmiast na tym co było za oknem.

A za oknem widziałem moją piękność w niezwykle podniecającym stroju. Na górze koszulka, na tyle krótka, że odsłaniająca majtki. A na dole, oprócz tych majtek, zobaczyliśmy jej długie nogi w pełnej krasie i w pończochach samonośnych.

- O kurwa, jeszcze lepiej… - jęknął Adam.

- O ja pierdolę – zawtórował mu Dawid.

A i ja patrzyłem w nabożnym milczeniu. Po dwóch latach miałem przed sobą olśniewającą sąsiadkę w tak seksownym, erotycznym, podniecającym do granic stroju.

Wkurzałem się, że nie jestem w tym momencie sam. Ja i ona. Ale jeszcze bardziej cieszyłem się, że oni też widzą, że ten mój fanatyzm… Był absolutnie uzasadniony.

A ona przeszła z jednego kąta w drugi i…

- No…! Dalej, dalej, kurwa…! – nie folgował sobie Adam.

Nie wytrącił mnie tym z równowagi, bo nawet go nie słuchałem. Całą swą uwagę skierowałem w okno naprzeciwko, gdzie piękna nauczycielka wyciągnęła ręce w górę ściągając z siebie koszulkę.

- O, ja pierdolę…! – jęknął Dawid.

Tak, był podniecony, ciekawe, czy bardziej, niż ja? Dopiero teraz uzmysłowiłem sobie, że mój penis jest twardy jak stal. Czy oni też tak reagowali? Nie, żeby coś, ale… Ciekawiło mnie to po prostu, czy dla nich też jest to takie…

- Dobra suka w ryj – fachowo podsumował Adam.

A nauczycielka naprzeciwko wykonała kilka szybkich ruchów rękoma, tak jakby faktycznie chciała pozbyć się śladów wilgoci. Tyle, że nikt z nas nie koncentrował się na tych ruchach. Wszyscy gapiliśmy się intensywnie na jej półnagie ciało, okryte tylko bielizną i pończochami, które…

- Zdejmuje – usłyszałem szept i nawet nie wiedziałem czyj.

Faktycznie, pani Kamila oparła nogę o brzeg fotela, dzięki czemu zobaczyliśmy jej nogi w najlepszej pozycji, jaką mogłem sobie wyobrazić. A potem zsunęła z niej pończochę. Sekundę później powtórzyła manewr ściągając drugą.

- Aż bym sobie zwalił – szczerze wyznał podnieconym głosem Dawid.

- A ja bym tam wpadł i ją zerżnął – wygłosił zdecydowanym głosem Adam.

Zerknąłem na niego, słysząc ta uwagę. Jego silne dłonie i on sam, z tym swoim charakterem… Przez sekundę wyobrażałem sobie, czy on byłby tam w stanie wejść i zrobić to. Nie, bez przesady…

- Wygoniłaby cię natychmiast – odparłem, odganiając z umysłu obrazki, w których Adam posuwał moją piękność.

- A kto ci powiedział, że bym się dał wygonić? Wziąłbym ją ostro, jak dziwkę, na pewno lubi to.

Burknąłem coś pod nosem, wściekły za określenia, którymi obdarzał moją sąsiadkę. Nie wiedziałem co ona lubi, ale Adam ostro przesadził. Najchętniej powiedziałbym mu kilka słów, ale nie chciałem wywoływać żadnej wojny.

Milczałem i patrzyłem przez okno. Na olśniewającą nauczycielkę paradującą na naszych oczach w samych matkach i staniku. Była piękna, po prostu. Jej długie czarne włosy opadały na plecy. Jej długie, zgrabne nogi wydawały się jak nie z tego świata. Jej cudowny tyłek, opięty majtkami… Ach, gdyby choć raz chwycić go w swe dłonie…!

- No jeszcze, jeszcze… - rozgorączkowany Dawid, jakby dopingował panią Kamilę.

A ja sam byłem w rozterce. Tak, chciałem, by pozbyła się również bielizny, chciałem widzieć ją nagą, chciałem, by podzieliła się ze mną tym swymi intymnymi tajemnicami, ale… Ale chyba tak samo chciałem, by nie czyniła tego w obecności nie tyle Dawida, ile tego cwaniaka, Adama.

Nie wiem, czy moje prośby dotarły do niej telepatycznie, ale jeszcze przez moment oglądaliśmy nieziemską sąsiadkę kręcącą się po pokoju w samej bieliźnie a potem zobaczyliśmy jak kieruje się w stronę drzwi a jej dłoń sięga w kierunku wyłącznika i światło zgasło.

- Super dziwka – syknął rozemocjonowany Adam.

- Nie mów tak – burknąłem cicho, bo emocje blokowały trochę mój głos.

- A co ci się nie podoba? Przecież sam widziałeś. Dobra kurewka do dupczenia przez całą noc.

- To kobieta z klasą a nie żadna kurewka, nie?! – podniosłem głos zirytowany.

- Pierdolisz tam. Może i z klasą, ale kurwa… Suka w chuj. Taka to się może ruchać z każdym. Kto by jej odmówił?

- Może czeka na jakiegoś typa? – wyskoczył Dawid, uprzedzając moją ripostę.

- Może – niechętnie zgodził się Adam. – Ale powiedziałbym, że właśnie wróciła z ruchania.

Nie patyczkował się. I wkurzał mnie tym. Nie miał prawa wyrażać się tak o tej damie. Bo pani Kamila nią była, bez dwóch zdań. Nie chodziła do łóżka z jakimiś obleśnymi typami.

Emocje tkwiły w nas wszystkich, ale milczeliśmy przez chwilę, przetrawiając to wszystko co zobaczyliśmy w ciągu ostatnich kilku minut.

- I co ona? Łazi teraz po tej swojej chacie w samych gaciach? – przerwał w końcu ciszę Dawid.

- Może łazi, może poszła do innego pokoju się uwalić – odparł Adam.

- Albo pod prysznic – wtrąciłem.

- Czyli jest szansa, że wróci i jeszcze sobie popatrzymy, tak? – wyciągnął logiczny wniosek Dawid.

- No kurwa, ja bym sobie popatrzył… Obyś miał rację – roześmiał się szyderczo Adam a w tym śmiechu było czuć podminowanie i ekscytację.

- To sobie tu posiedzimy – zawtórował Dawid.

Zajęli się czymś tam, jakimiś głupotami a ja w tym czasie odpaliłem grę w szachy online. Lubiłem grać, trochę dla zabicia czasu, trochę dlatego, że komputer był dość łatwym przeciwnikiem i z reguły wygrywałem. Tym razem jednak po kilkunastu ruchach przerwał mi dźwięk dzwonka do drzwi.

- Może to Krzywy, pisałem mu, że będę u ciebie a sprawę do niego mam – rzucił Adam, gdy wychodziłem z pokoju, rzucając jeszcze badawcze spojrzenie przez okno. Ale tam po drugiej stronie nic się nie działo, wciąż było ciemno.

Zbiegłem po schodach, licząc na to, by jednak to nie był Krzywy. I mając nadzieję, że w czasie mojej nieobecności, w domu naprzeciwko nie wydarzy się nic godnego uwagi. Włączyłem światło na korytarzu i niecierpliwym krokiem podszedłem do drzwi.

Otworzyłem je i serce podskoczyło.

- Dzień dobry, Kacper – usłyszałem krystalicznie czysty głos padający z ust wysokiej postaci. – Mogę wejść? Strasznie pada…

- Oczywiście – bąknąłem nieśmiało, zupełnie zaskoczony.

Uchyliłem drzwi mocniej, zresztą piękna sąsiadka nie czekała na moje zaproszenie i niemal wdarła się do środka. Nic dziwnego w sumie, na zewnątrz było mokro i wiał nieprzyjemny wiatr.

- Przepraszam, że tak… - wydawała się zmieszana, rozglądając po mieszkaniu. – Z tego co wiem, nie ma twoich rodziców a ja mam problem.

- Jaki? – zapytałem usłużnie.

- Chciałam wziąć kąpiel, ale coś mi się zepsuło i nie mam ciepłej wody a nie potrafię tego naprawić. I wiesz… - była wyraźnie skrępowana. – Przyszło mi na myśl, że mogłabym skorzystać z waszej łazienki, o ile to nie jest oczywiście żaden problem.

- Oczywiście, że nie jest – zapewniłem gorliwie, zaskoczony tą niecodzienną prośbą. – Może pani wejść na górę – zaprosiłem.

Puściłem piękną nauczycielkę przodem, idąc za nią po schodach. Miałem przed sobą jej sylwetkę odzianą w długi płaszcz, praktycznie do kostek. Ale te kostki były odkryte i szczególnie, gdy wspinała się po schodach, płaszcz unosił się a ja widziałem, że dolna część nóg jest naga.

Serce zabiło mi mocniej, gdy uświadomiłem sobie, że pani Kamila przypuszczalnie wyszła z domu w samej bieliźnie, narzucając na siebie tylko ten długi płaszcz.

Świadomość tego, że po zrzuceniu tego płaszcza, byłaby w samych majtkach i staniku… Potknąłem się na przedostatnim stopniu, czując, że nogi się pode mną ugięły.

- To tutaj – starałam się opanować i wskazałem drogę.

Łazienka znajdowała się po przeciwnej stronie korytarza, niż mój pokój. Może dzięki temu i hałasowi jaki tworzyliśmy, nie doszły nas żadne odgłosy z mojego pokoju. Pani Kamila upewniona w tym, że w domu oprócz mnie nikogo nie ma podążyła we wskazanym kierunku.

Wpuściłem ją do łazienki.

- Jest ciepła woda – dla pewności sprawdziłem, odkręcając kurek. – Może pani się wykąpać.

- Świetnie, dziękuję – spojrzała na mnie naprawdę z wdzięcznością a potem delikatnym wyczekiwaniem.

- Nie ma problemu – zapewniłem, udając, że nie wiem o co chodzi a potem nagle przyszło mi coś do głowy. – Nie wiem jak reszta ubrania, ale może mi pani dać swój płaszcz, powieszę go na korytarzu. Tutaj nie będzie pani do niczego potrzebny.

Nawet wyciągnąłem rękę.

- Kacper, jeśli mogę, zatrzymam go tutaj, dobrze? – zaoponowała, chyba lekko zmieszana.

- Zasadniczo tu nie jest miejsce dla płaszczy, tylko… - utknąłem, bo nie wiedziałem jak wybrnąć.

- No dobrze – poddała się a ja poczułem szybsze bicie serca. – Ale jeśli mogę cię prosić, podam ci go, gdy będziesz na korytarzu, dobrze?

Na to, nie znalazłem już żadnej kontry. Posłusznie, nie chcąc robić z siebie idioty, wyszedłem za drzwi patrząc przez grube szkło. Widziałem rozmazany kontur ciała… Nagi, z pewnością. A sekundę później, przez minimalnie uchylone drzwi wysunęła się kobieca dłoń z płaszczem.

- Fajnie – oznajmiłem i na drżących nogach udałem się dalej, wieszając odzienie pani Kamili na wieszaku.

A więc jednak, ona przyszła tu do mnie w samej bieliźnie… W samej! Boże święty, co to za dzień? To naprawdę się działo?

- Dobrze słyszeliśmy? To ona? – powitał mnie półgłosem Dawid, gdy wkroczyłem do pokoju.

- Tak – choć wolałbym, by ich tu teraz nie było, nie widziałem powodu by kłamać. Nie pozwoliliby na to. Zresztą, jaka w sumie to była różnica?

No… Dla Adama chyba była.

- I co? Kąpie się w twojej łazience?

- Tak, coś jej się zepsuło u niej.

- I co? – zapytał, spojrzawszy wyczekująco w moją twarz.

- Co, co…? – nie zrozumiałem.

- Ta suka przychodzi do ciebie się wykąpać a ty tak stoisz i nic?

- A co mam zrobić? – wzruszyłem ramionami. Nie wiedziałem o co mu chodzi.

- Plecy jej umyć – wyrzucił z siebie Dawid, zaśmiewając się histerycznie.

- Trzeba było zepsuć zamek w łazience, byśmy tam weszli, czaisz to? – oczy Adama stawały się coraz większe. – Ciekawe, co by zrobiła!

- Tak, na pewno zaprosiła by nas do kabiny, szczególnie ciebie – odpowiedziałem złośliwie.

- Ale pierdolisz młody… Masz taką okazję i nie umiesz jej wykorzystać?

- A jak mam wykorzystać? – wzruszyłem ramionami. Owszem, była jedna opcja, ale jakoś średnio kręciło mnie wykorzystywanie jej w ich towarzystwie, z tym, że…

- Przecież masz balkon od tamtej strony, od dużego pokoju u was – zdradził mnie Dawid.

- Poważnie, masz?! – zapalił się Adam.

- Mam, ale on nie zachodzi pod okno do łazienki, kończy się wcześniej – wyjaśniłem, zgodnie z prawdą.

- No to co, przecież i tak można coś zobaczyć, albo przynajmniej spróbować – zarzucił Dawid.

- Dawaj młody, kurwa, idziemy – zarządził Adam zdecydowanym tonem.

Nie było sensu się sprzeciwiać. Poprowadziłem ich przez korytarz w kierunku dużego pokoju.

- Ale się tam wyżywa – skomentował Adam dobiegający do naszych uszu szum lejącej się wody w łazience.

Otworzyłem kluczem drzwi na balkon. Weszli od razu kierując się w prawą stronę, jakby światło z okna wychodzącego z łazienki przyciągało ich jak magnes.

- Faktycznie lipa trochę – mruknął zawiedziony Adam.

No tak. Obaj od razu stanęli w samym rogu balkonu, aby zgodnie z prawami matematyki uchwycić wzrokiem jak największy obszar łazienki.

- Ale kabinę widać. I ją w niej – ożywił się Dawid.

Kabina była oczywiście oszklona tak, że widać było tak naprawdę tylko kontur nagiego ciała. Bez żadnych szczegółów, o szczególikach nie wspominając.

- Ale nic nie widać i tak – skomentował Adam.

- Ale ona tam jest. I to goła.

Ta opinia Dawida była najbardziej wyrazista. Bo z jednej strony nie widzieliśmy nic szczególnego. Ale z drugiej… Z drugiej mieliśmy jak na dłoni dowód, że olśniewająca sąsiadka znajdowała się te trzy metry od nas, w moim domu, kompletnie naga.

- Nie da się nic zrobić lepiej? – Adam rozejrzał się po ścianie, jakby oceniał możliwość przyklejenia się do niej pod samym oknem.

- Pewnie nie, ale jak ona wyjdzie z tej kabiny to zobaczymy sporo.

- W sumie racja – słowa Dawida ożywiły trochę naszego osiedlowego zabijakę.

Tak, Dawid miał rację. I jej nie miał. Miał, bo po opuszczeniu kabiny, rzeczywiście moglibyśmy zobaczyć panią Kamilę nagą. I nie miał, bo układ w łazience był taki, że widzielibyśmy ją tylko przez sekundę. Gdyby stanęła przed lustrem, wycierając się ręcznikiem, musielibyśmy się wychylić ponad połową ciała, by zobaczyć coś więcej. Niebezpieczne i fizycznie nierealne.

- Zjebałeś z tym prysznicem – oświadczył Adam.

- Czemu?

- Bo gdyby to była wanna, to zawołałaby nas do umycia pleców – zarechotał podekscytowany.

- Co najwyżej mnie – odpowiedziałem złośliwie.

- Wszyscy byśmy wleźli, kurwa… - odparł dość agresywnie, więc nie kontynuowałem tematu, który i tak był mrzonką.

Milczeliśmy przez chwilę, cisnąc się w rogu balkonu i patrząc na zarys kobiecej postaci biorącej prysznic. Nagiej. To było to. Choć nie widzieliśmy praktycznie niczego specjalnego, to ta świadomość, że piękna nauczycielka jest tam naga, działała na nas wszystkich niezwykle pobudzająco. Prawie nie czuliśmy kropel, słabnącego zresztą deszczu a i wiatr od tej strony nie dmuchał tak mocno.

Ze stanu rozmyślań wytrwał mnie kolejny tego dnia dzwonek do drzwi. Kurde, właśnie teraz?

- Może to Krzywy… - raz jeszcze wyraził swoje oczekiwania Adam.

Przebiegłem przez cały dom, zbiegając w sprinterskim tempie po schodach. Zdyszany otworzyłem drzwi. Tym razem Adam się nie mylił.

- Wejdź – niemal krzyknąłem, nie dając nieproszonemu gościowi czasu na to, by otworzył usta. Spojrzał tylko dziwnie i nieprzyjemnie.

On w ogóle był nieprzyjemny. Miał na imię Karol, ale wszyscy mówili na niego Krzywy. Nigdy nie dowiedziałem się czy to zasługa nazwiska, czy krzywego ryja. Bo ten też był nieprzyjemny, tak jak i jego właściciel. Taki dość gburowaty, chamski i w ogóle. Charakterem pasował do Adama, z tym, że o ile Adama było stać na jakieś sensowne, ludzkie zachowania, to Krzywy nie miał żadnych takowych w swoim repertuarze. Sam był osiedlowym kozakiem, wyżywającym się na młodszych od siebie, z tym, że czynił to nieczęsto, gdyż ustępował Adamowi siłą i charyzmą. Mimo, że obaj byli w tym samym wieku a Krzywy był wyraźnie masywniejszy.

Zaprowadziłem go pospiesznie na balkon, mając już pewien plan w głowie. Wiedziałem, że obaj, to znaczy Adam i Krzywy zajmą się sobą a ja się urwę…

Znów przebiegłem przez korytarz, połknąłem szybko schody i wybiegłem na dwór, dobiegając do szopy. Stamtąd niecierpliwie ściągnąłem niewielką drabinę. Niewielką, ale powinna pasować. Szybkim w miarę możliwości krokiem zaszedłem dom od właściwej strony.

- Co ty wymyśliłeś? – usłyszałem z balkonu głos Dawida.

Nie odpowiedziałem, tylko od razu przystawiłem drabinę do ściany, wspinając się po szczeblach w górę.

Zziajany odetchnąłem szeroko. Pięknie!

Przed moimi oczami rysowała się łazienka w całej krasie. Po lewej miałem kabinę, w której znajdowała się piękna sąsiadka. A w środku i po prawej trochę wolnej przestrzeni i ścianę z lustrem.

Firana w oknie nie przeszkadzała wybitnie.

- Czemu nie powiedziałeś…?! Kurwa, idę do ciebie! – oznajmił Adam z wyrzutem w głosie.

- Już nie zdążysz – odpowiedziałem ze spokojem.

Nie musiałem im tłumaczyć dlaczego. Jeśli można usłyszeć ciszę, to właśnie wszyscy ją usłyszeliśmy. Woda została zakręcona.

Chyba wszyscy, jak na komendę wstrzymaliśmy oddech i spojrzeliśmy z naszych miejsc w okno starając się nie utracić absolutnie niczego, z tego, co powinno się nam w nim zaprezentować.

Sekundy wlokły się, wydając się wiecznością. Niecierpliwie przebieraliśmy nogami.

- Co ona tam tak długo robi, kurwa? – najbardziej niecierpliwił się oczywiście Adam.

Odpowiedzi już nie usłyszał, bo do naszych uszu dobiegł odgłos odsuwanych drzwi do kabiny.

Naszym oczom ukazała się noga. Pięknie zgięta w kolanie, przybierająca tym samym niezwykle efektowny kształt. Noga, długa, szczupła, opalona, naga… Stopa ostrożnie stanęła na łazienkowym chodniku a potem…

Potem wyłoniła się już cała postać. Jak to się mówi… Gdyby bomba atomowa wybuchła gdzieś obok z całą mocą, nie zwróciłbym na to uwagi, bo… 

Bo przed sobą miałem ciało wysokiej, smukłej, pięknej brunetki przed czterdziestką. Nagie ciało. Nagie! Nagie ciało pięknej pani nauczycielki. Nagie i w moim domu.

Choć to drugie na razie nie miało znaczenia, tym sobie głowy nie zawracałem.

- Jest dupa! – usłyszałem rozemocjonowany okrzyk Dawida.

Przez chwilę bałem się, że pani Kamila usłyszy i spojrzy w stronę okna, ale nie. Wycierała ręcznikiem swoje długie, czarne włosy i dzięki temu, oglądanie jej nagiego ciała było jakby bardziej dozwolone. Bo wiedziałem, że koncentruje się na czymś innym i nie spojrzy w okno.

- I nie ma dupy – skomentował wisielczo Adam.

Tak, wystarczyło, by pani Kamila zrobiła pół kroku w stronę ściany z lustrem i oni na balkonie już nie mogli jej dostrzec. A ja… Ja bezpośrednio pod oknem miałem ją w całej krasie.

- Komentuj… Co robi? – Dawid chyba bardziej kpił, niż prosił. A może jednak nie?

- Wyciera się – mruknąłem tak, że nawet nie wiedziałem, czy usłyszeli. Było mi to zresztą obojętne.

Mogłoby tu ich nie być. Choć z drugiej strony nie wiem, czy wtedy wpadłbym na ten pomysł i stałbym teraz tu na tej drabinie gapiąc się jak oniemiały na najpiękniejszą kobietę jaką w życiu widziałem, wycierającą swe nagie ciało.

W każdym razie nie słuchałem już ich. Mój umysł i moje oczy skoncentrowały się na tym co za oknem. Na wszystkim. Na stopach, na łydkach, na udach, na brzuchu, na plecach, na włosach nieziemskiej piękności. I na to co jeszcze ważniejsze. Na tych fragmentach jej ciała, które pewne pół miasta chciałoby widzieć z takiej perspektywy jak teraz ja. Na jej pośladkach, które widziałem cały czas. Albo przynajmniej w zarysie, kiedy stała bokiem do mnie a frontem do lustra, albo w całej krasie, kiedy jej sylwetka odwracała się trochę w różne strony.

W tych samych momentach mogłem patrzeć także na jej piersi. Owszem, niezbyt wielkie, ale jednak piersi! Nagie piersi cudownej nauczycielki, jakie by nie były! Szczególnie wbijałem się oczami w jej nieco zadarte w górę sutki, których widok przyprawiał mnie o nieziemskie rozkosze i prawdziwy ból w bokserkach.

I wreszcie, to co chyba najważniejsze… Gdy momentami, wycierając dynamicznie swe ciało ręcznikiem odwracała się nieznacznie w bok, widziałem jej podbrzusze. Widok lekkiego owłosienia, tej najważniejszej dla mnie oznaki kobiecości, doprowadzał mnie do wrzenia.

- Ja pierdolę… - szeptałem, choć na co dzień nie przeklinałem praktycznie w ogóle.

Nie słyszałem co do mnie mówią koledzy, nie wiedziałem zresztą czy w ogóle coś mówią. Patrzyłem się w okno starając się nie uronić ani fragmentu nagiego ciała pięknej nauczycielki, zdając sobie sprawę, że każda sekunda może być praktycznie ostatnią. Więc patrzyłem za każdym razem na jej boskie pośladki, ciesząc się, że sąsiadka nie kończy jeszcze tego przedstawienia, że jeszcze wyciera ciało a przede wszystkim włosy. Patrzyłem, na pośladki, na cycki i na wzgórek łonowy. Ale także na nogi, które, choć nie były aż tak intymną częścią ciała, to jednak też prezentowały się przecież cudnie.

Wiedziałem, że mógłbym przestać tu na tej drabinie całą noc. Moje dłonie silnie zaciskały się na niej a nogi twardo stały na szczeblach, chociaż uginały się pod nadmiarem wrażeń. Nogi, nie szczeble.

Ale w końcu nadszedł moment, gdy zobaczyłem, jak nauczycielka przewiązuje swe ciało ręcznikiem, zostawiając bieliznę samopas. Ocknąłem się.

- Koniec przedstawienia, wracajcie, bo was zauważy – odezwałem się półgłosem do towarzystwa na balkonie.

Sam, rzucając jeszcze ostatni raz okiem na przewiązaną już ręcznikiem sąsiadkę, zszedłem ostrożnie na dół i chwyciłem drabinę, odstawiając ją na miejsce.

Udałem się do domu, wchodząc po schodach. W głowie szumiało i miałem problemy z zachowaniem równowagi, ale w końcu znalazłem się na korytarzu. Spotkałem na nim kolegów kierujących się w stronę mojego pokoju.

- Albo poczekamy tu na nią, zobaczymy co zrobi, jak nas wszystkich zobaczy – zaśmiał się rozpalony Adam.

- Nie róbcie jaj, idźcie do pokoju – ostudziłem ich.

Chyba nie mieli ochoty, ale udali się w tym kierunku. Ja za nimi, ale gdy przymykałem za sobą drzwi, na korytarzu rozległ się hałas przekręcanego zamka.

- Kacper! – usłyszeliśmy ułamek sekundy później. – Czy możesz przyjść? 

Czując po raz kolejny tego wieczoru szybsze krążenie krwi w żyłach zrobiłem w tył zwrot.

- Ściągnij ją tu, jakby co! – usłyszałem wygłoszoną podekscytowanym głosem sugestię Adama.

Pani Kamila stała w drzwiach łazienki, tak jak ją żegnałem pod oknem, czyli w samym ręczniku. Chyba czuła, że powinienem być skrępowany jej widokiem, zresztą nie omieszkałem rzucić okiem na jej pół nagie ciało, tym razem już bez żadnych przeszkód i oficjalnie. Uśmiechnęła się delikatnie.

- Mam nadzieję, że cię nie krępuję… Ale pogoda jest okropna i jeśli to możliwe – zaakcentowała ostrożnie. – Zostałabym kilka minut, aż wyschnę całkowicie

- Żaden problem pani Kamilo – zapewniłem wskazując drogę do mojego pokoju.

- Naprawdę? – z grzeczności wolała się upewnić.

- Naprawdę – raz jeszcze prześlizgnąłem się po jej sylwetce tak, że nie uszło to jej uwagi a potem, gdy już zrobiliśmy krok w kierunku mojego królestwa… Poczułem szybsze bicie serca i zdecydowałem się. – Nie ma pani pod tym ręcznikiem niczego?

- A dlaczego to cię tak interesuje? – przystanęła nie przestając się uśmiechać, acz teraz uśmiech wyrażał raczej zaskoczenie zadanym pytaniem.

- Tak tylko… - spojrzałem na moment w jej twarz, ciekawy, czy odpowie.

- Hm… - chrząknęła tylko, ponawiając marsz w kierunku pokoju, ale delikatny uśmiech nie schodził z jej ust. – Wiesz…

Nigdy nie dowiedziałem się, czy uzyskałbym odpowiedź na moje intymne i erotyczne pytanie, bo oczom pani Kamili ukazało się wnętrze pokoju a w nim trzech chłopaków. Przystanęła zaskoczona.

- Niech pani wejdzie, to moi koledzy. Dawida pani zna, Adama może też – prezentację Krzywego pominąłem.

- Dzień dobry – padło z kilku ust i z ulgą zauważyłem, że moja sąsiadka, choć skrępowana, zrobiła kilka kroków w przód.

Na twarzach chłopaków pojawiły się domyślne uśmieszki i nauczycielka pewnie je widziała. Co skrępowało ją jeszcze bardziej. Ręcznik nie zaliczał się do długich. Odsłaniał jej nogi nieco powyżej kolan.

No i wszyscy rzucali okiem na to cudo, albo gapili się wprost, bezczelnie. Chyba to odczuwała.

- Niech pani usiądzie – zaproponowałem, wskazując miejsce na moim łóżku.

- Nie, dziękuję, postoję – odmówiła a ja zrozumiałem. W tym stroju… Nie dość, że jej nogi odsłoniłyby się nad wyraz mocno, to jeszcze być może dałoby się zobaczyć coś interesującego pomiędzy nimi.

- Tu nie ma tak za bardzo miejsca… - mruczałem, starając się znaleźć jakieś rozwiązanie, bo wyglądałoby to dziwnie, gdy czwórka małolatów siedzi rozwalona na krzesłach, czy w fotelach a prawie czterdziestoletnie dama stoi grzecznie nad nimi, ale…

- Grasz w szachy? – dość zaskoczona spojrzała na monitor.

- Tak, hobbistycznie – odrzekłem, bo już zdążyłem zapomnieć, czym się zająłem przed przybyciem pani Kamili.

- Ładnie… Ja umiem tylko trochę, w zasadzie znam tylko ruchy figur, kiepski ze mnie gracz – wyjaśniła uśmiechając się uroczo.

- Jakby co, to mogę panią nauczyć, choć sam nie jestem lepszy – zaofiarowałem pomoc na wszelki wypadek.

- Zagrajcie miedzy sobą – usłyszałem mruknięcie Dawida.

- Nie przeszkadzam, widzę, że masz już rozpoczętą partię – nauczycielka nie zareagowała nieprzyjaźnie na to dość niezbyt miłe mruknięcie kolegi.

- Może pani dokończyć – zaproponowałem kulturalnie.

- Poczekaj, niech się przyjrzę.

Pochyliła się nieco nad biurkiem, jakby zapominając… Ale czujni koledzy pamiętali. Siedzący teraz z tyłu Adam i Dawid a także poniekąd Krzywy, wlepili swój wzrok w długie nogi olśniewającej piękności. Choćby dlatego, że poprzez to pochylenie, ręcznik z tyłu odsłonił nieco większy fragment tej części ciała. Dodatkowo chłopacy jak jeden maż sami pochylili się, starając się zajrzeć pod ręcznik. Złączone nogi nauczycielki sprawiły, że niczego dojrzeć nie mogli, ale jednak…

Z całą pewnością ta krótka sytuacja nakręciła ich. Na tyle, że Adam odważył się nawet dotknąć dłonią ręcznika unosząc go w górę, ledwo o centymetr może, ale to wystarczyło, by rozpalili się bardziej i któryś tam parsknął śmiechem.

Nie miałem pojęcia, czy pani Kamila zauważyła cokolwiek, ale ku mojej uldze…

- Może tu mogę usiąść na chwilkę, dobrze?

Gorliwie przytaknąłem, rozumiejąc, że to krzesło nieco z dala od moich kolegów jest dużo bezpieczniejszą przystanią dla starszej sąsiadki. Wprawdzie, zgodnie z przewidywaniami ręcznik odsłonił większą część jej ud, ale już nie ryzykowała tym, że na światło dzienne wydostanie się coś, co zdecydowanie wydostać się nie powinno.

Wpatrywała się w monitor, nie zwracając uwagi na spojrzenia chłopaków lądujące na jej odsłoniętych wyraźniej, długich nogach. Chwyciła myszkę w dłoń i wykonała ruch.

- No zobaczymy… - chyba dała się wciągnąć grze.

- Ja bym przesunął wieżę, tą z lewej – zasugerowałem, po tym, gdy komputer wykonał swój ruch.

- A ja bym zbił konia – mruknął Adam, wywołując krótki, ale dosadny śmiech Krzywego.

Byłem na nich zły. Kurde, mogła to być całkiem fajna rozgrywka, gdybyśmy byli tu tylko we dwoje. Ale gdyby nie było ich… Pewnie nigdy nie widziałbym tego, co miałem wciąż przed oczami, nawet teraz gdy stałem nad siedzącą na krześle nauczycielką. Jej cudownie zadartych w górę sutków, jej zgrabnego tyłeczka, jej owłosionej tak jak trzeba cipki.

I ja zerknąłem w dół, wykorzystując moment, gdy sąsiadka wykonała kolejny ruch. Nie, ręcznik był przewiązany na tyle mocno a biust na tyle niewielki, że żadnych dekoltów, rowków, wgłębień… Ale przynajmniej jej nogi…

- Może skoczkiem zaatakować? – rzuciła do mnie.

- Hm… - zawahałem się, bo straciłem na chwilę obraz gry. – Ja bym wyjechał w końcu hetmanem.

- No widzę, że go schowałeś i nie użyłeś jeszcze…

- Taką mam z reguły taktykę, najpierw idą piony i skoczki… Potem od biedy gońce, albo wieże. Hetman dopiero wtedy jak nadarza się okazja – tłumaczyłem dość ochoczo, widząc, że piękna nauczycielka dość poważnie potraktowała grę.

- Nie, nie dam rady – poddała się po kilku ruchach, które wykonała sama, bez mojej pomocy. – I chyba powoli czas na mnie – wstała z krzesła.

Szybko przeniosłem wzrok z jej nóg na monitor i przeanalizowałem sytuację. Faktycznie, ja bym to rozegrał lepiej i wciąż widziałem szansę.

- Niech pani poczeka – usiadłem na krześle. – Dokończymy to i to szybko.

- Ja ci w tym raczej nie pomogę – ponownie stanęła nad biurkiem pochylając się nieco. Nie widziałem, ale wyczułem szóstym zmysłem jakieś ruchy za sobą. Tak, chłopacy chyba znów dali wyraz swojej olbrzymiej chęci do podglądania.

- Proszę bardzo – przejąłem inicjatywę, wykonując kilka ruchów, dzięki którym pozbawiłem przeciwnika gońca i dwóch pionów, samemu tracąc jednego. Sytuacja zmieniła się.

- Dobry jesteś Kacper – pochwaliła mnie, przyprawiając o lekki zawrót głowy. – Teraz to i ja znów mogłabym spróbować wygrać.

- A jak nie wygra… - z tyłu rozległ się przyciszony głos Dawida, któremu jednak brakło odwagi by dokończyć.

- To ręcznik w dół – za to nie brakło tejże Adamowi.

Chyba usłyszała. Ale nie zareagowała. Za to zareagowałem ja odwracając głowę za siebie. Znów zobaczyłem Adama, który z napalonym uśmiechem na twarzy próbował zadrzeć w górę ręcznik. Z każdym razem poczynał sobie śmielej a ona… Nie czuła tego? Za bardzo pochłonięta była grą? Za to ja czułem. Przyspieszone bicie serca spowodowane tym, co wyrabia się w moim pokoju i tym, że moi towarzysze są coraz bardziej ośmieleni. Dawida, jak Dawid, Krzywy chyba też… Ale Adama w tym stanie było stać na wiele. Na pewno na jakieś chamskie teksty, ale chyba nie tylko.

- O tak… - mruknęła z lekkim zacięciem wykonując ruch na szachownicy. – To było dobre posunięcie.

- Ja bym pokazał lepsze posunięcie – Adam nie przegapił okazji, by błysnąć.

Spojrzałem na niego z potępieniem, ale i niepokojem. On był taki… W normalnym stanie bywał nieobliczalny, ale teraz po trawce i przy takich widokach…

Nagle zacząłem się obawiać, czy on naprawdę nie wymyśli czegoś głupiego. Nie odezwie się wprost jakoś chamsko, albo czegoś nie sprowokuje. Nie dość, że był, jaki był, to jeszcze teraz towarzyszył mu Krzywy, jeszcze głupszy, jeszcze bardziej debilowaty. A do tego w pokoju było czuć coś jeszcze.

Testosteron. A w zasadzie jego nadmiar. Było to widać po Adamie, rozsadzało go.

- Nic lepszego chyba nie wymyślę, niż to, spójrz – zwróciła się do mnie, nawet nie odwracając głowy.

- Ej, Krzywy, ja wymyśliłem coś lepszego, patrz – odezwał się lekko już chrapliwym głosem Adam i wstał dynamicznie z fotela.

Spojrzałem z przestrachem. Adam podszedł do pani Kamili i od tyłu wykonał kilka ruchów, jakby… No, jakby ją brał od tyłu. Wprawdzie powstrzymał się przed położeniem rąk na jej biodrach, ale i tak poczerwieniałem tak ze wstydu, jak i niepokoju. To wszystko przy akompaniamencie śmiechu Krzywego i zadziwiającej bierności nauczycielki. Czy ona naprawdę nie zdawała sobie sprawy z tego, jak zachowują się moi znajomi? Aż tak bardzo dała się pochłonąć szachom?

- Zachowujcie się – rzuciłem, czując, że sytuacja jednak wymyka się trochę spod kontroli i mogę jej nie opanować. Tym bardziej, że i Krzywy jakby trochę się rozochocił.

- Dobrze tak? – pani Kamila spojrzała na mnie w ogóle nie przejmując się narastającym w pokoju hałasem.

- Może być – odparłem trochę na odczepnego, widząc, że prędzej, czy później wieżą i hetmanem da mata przeciwnikowi.

Ale nie ruszyła. Odwróciłem wzrok i serce zabiło mi mocniej, gdy zauważyłem, że Adam dostał już małpiego rozumu. Czułem, że zaraz się zacznie i…

Adam, chyba już w swoim najgorszym żywiole uznał, że może sobie pozwolić na wszystko. Nawet w stosunku do takiej kobiety jak moja piękna sąsiadka. Widocznie znudziło mu się zaglądanie pod ręcznik, więc chwycił go od dołu i nieco podniósł w górę. Oczywiście ręcznik był zawiązany mocno i wiele nie zobaczył, poza jakimś tam wyższym fragmentem ud, ale sam fakt, że to zrobił…

- Co tam…? – do pani Kamili albo wreszcie coś dotarło, albo uznała, że to już przesada. Odwróciła się natychmiast i wyprostowała dumnie.

Co to był za widok… Stała wyprostowana, mierząc nadpobudliwego chłopaka surowym i pewnym siebie spojrzeniem. Wyglądała właśnie tak, jak wyobrażałem ją sobie, gdy prowadzi lekcje w swoim liceum. I wzbudzała respekt swoją postawą, mimo, że była w towarzystwie czterech ubranych chłopaków, podczas gdy ona sama miała na sobie tylko ręcznik i nic więcej. I mimo tego, że Adam, choć ledwie szesnastoletni, był jednak wyższy od niej o kilka centymetrów.

Każdy by chyba się wycofał pod tym wzrokiem pani profesor. Ale we mnie zaczął narastać strach.

- Kolego, czy ten ręcznik w czymś ci przeszkadza? – zapytała oficjalnie, bardzo pewnym tonem.

- Nie, nie przeszkadza mi, choć nie powiem, że lepiej wyglądałaby pani pewnie bez niego – i znów rozległ się ten idiotyczny śmiech Krzywego.

- Zachowaj swoje komentarze dla młodszych dziewczyn, o ile pozwolą ci na to, dobrze? – spojrzała na niego z politowaniem.

Na sekundę odetchnąłem z ulgą, bo już pachniało grubszą awanturą, ale wydawało mi się, że zostało to opanowane.

- Będę wychodzić – odwróciła się do mnie. – Dziękuję ci Kacper za gościnę i…

Tak, odwróciła się i to był błąd.

Wyraźnie nabuzowany Adam wykorzystał okazję by odwalić coś głupiego. Schylił się i bez żenady przejechał dłonią po nagich nogach pani Kamili. Ta drgnęła i znów błyskawicznie odwróciła się w stronę chłopaków, przerywając bezczelne zachowania Adama i chyba zaskoczona sama nie wiedząc jak zareagować.

- Piękne nogi w dotyku – Adam nie folgował sobie.

- Weź się człowieku uspokój – tym razem ja zebrałem się w sobie, by zaprowadzić porządek i uprzedziłem reakcję nauczycielki. – Jak się zachowujesz w stosunku do pani Kamili? Nie tego uczono mnie w domu, rozumiesz?

- A czego cię uczono? – zareplikował błyskawicznie. – Podglądania w łazience, czy przez okno?

Zamarłem. Takiej riposty się nie spodziewałem.

- Podglądaliście mnie? – usłyszałem pytanie zadane tonem niedowierzania. – Ale jak?

- Normalnie, na balkonie – wzruszył ramionami Adam, niby nonszalancko, ale wciąż zdradzając drzemiące w nim pokłady agresji. – Co w tym dziwnego? – zapytał bezczelnie.

- Co w tym dziwnego? – powtórzyła, jakby wciąż niedowierzając. – Czy uważasz, że to normalne podglądać kogoś w intymnych sytuacjach?

- A tam, intymnych… Widzieliśmy tylko pani dupę no i tam…

Nie dokończył. Raz, że chyba nie miał takiego zamiaru, dwa, że piękna nauczycielka wymierzyła mu siarczysty policzek w twarz.

Naprawdę mocny i dlatego osłupiałem. Bo wiedziałem, że…

- Wychodzę – oświadczyła, robiąc krok w przód. – Kacper, czy możesz mi podać mój płaszcz?

Nie mogłem. Jedyne co w tym momencie widziałem, to narastającą furię w oczach Adama., Zdębiałem.

Może to dziwne, ale w tym pokoju, pachniało nie tyle awanturą, ile erotyzmem. Albo inaczej. Seksem. W ogóle wszystkim co z tym związane. Nawet policzek wymierzony przez panią Kamilę Adamowi był seksowny. Tak mi się to skojarzyło.

Ale czasu na skojarzenia już nie było.

- Taka jest pani mocna?! – Adam zareagował z furią, która zmroziła mnie. – To…

Nie dokończył i błyskawicznie natarł na moją sąsiadkę, nit o chwytając ją za dłonie a bardziej popychając. Gdy ta, oburzona zachowaniem osiedlowego rozrabiaki straciła równowagę, stało się coś, co spowodowało, że oczy wyszły mi na orbit.

Adam chwycił mocno za ręcznik i szarpnął. Nie mogąca przez sekundę stawić porządnego oporu kobieta, stała się nagle w jego rękach niemal zabawką.

Nagą zabawką. Ręcznik pozostał w rękach Adama, odsłaniając kompletnie ciało pięknej nauczycielki w pełnej krasie. Raz jeszcze w ciągu ostatnich kilkunastu minut. Ale w jakże innej scenerii…

- Oddawaj to gówniarzu…! – stojąc jak wbity w ziemię, usłyszałem głos sąsiadki.

- Ci pokaże gówniarza, suko!

Ku mojemu osłupieniu a wręcz przerażeniu, Adam nie zamierzał poprzestać. Chwycił za dłonie, próbującą zasłonić miejsca strategiczne nauczycielkę, obezwładniając ją.

Pierwszy raz zobaczyłem, jak piękna, niezdobyta kobieta staje się całkowicie bezsilna. Poddana ruchom zdecydowanego i zdeterminowanego chłopaka.

Albo raczej chłopaków. Widziałem, że Krzywy też już stał, szykując się do pomocy Adamowi. Jego lubieżne spojrzenia ślizgające się po nagim ciele nieziemskiej piękności wywoływały we mnie potworne obrzydzenie. Nie miał prawa jej gwałcić w ten sposób. Nie zasługiwał na to, by w ogóle na nią patrzeć.

Stał także Dawid. Jak on miał się zachować w tej sytuacji? Czy będzie po stronie tamtych, czy po mojej, bo przecież…

- Co wy robicie, przestańcie…! – bardziej wyjąkałem, niż rzeczywiście zaprotestowałem. Ta sytuacja niesamowicie przerastała mnie.

- Ty się zamknij a ty… - rzucił krótko Adam, wpierw do mnie a potem do szamoczącej się kobiety.

Rzucił ją zdecydowanie na łóżko, niczym kukiełkę. A ja…

Ja osłupiały patrzyłem na to jak nogi pani Kamili rozjeżdżają się na krótko, jak jej ciało podaje się męskiej furii. Jak zbiera się z mojego łóżka, naga, z widocznymi przecież nagimi piersiami, pośladkami.

- Leż tam, kurwa, ci pokażę…! – ryknął niemal Adam a jego głos zdradzał najwyższe objawy gorączki, podniecenia, testosteronu wychodzącego niemal uszami. – Krzywy, chodź tu!

Widziałem jak Krzywy ruszył ochoczo, pomagając w obezwładnieniu bezradnej piękności, która poderwała się na chwilę z łóżka, ale natychmiast została ujarzmiona, tyle, że inaczej. Obaj odwrócili ją tyłem do siebie, przytrzymując za dłonie, za biodra, aż…

Stałem jak sparaliżowany, patrząc jak ręka Adama gwałci lubieżnie wypięte nieco w tej sytuacji pośladki mojej pięknej sąsiadki. Jak ten ohydny Krzywy obłapuje ją za cycki.

Ba, z tego paraliżu dostałem niemal drgawek, czując, że moje usta wyschły jak wiór. Jak oni mogli macać bezkarnie moją świętość? A teraz…

To już było ponad moje siły. Organizm zbuntował się i przestał oddychać a serce waliło, jakby chciało wydostać się z piersi. Zobaczyłem, jak Adam opuszcza spodenki w dół, wraz z nimi bokserki. Moim oczom ukazał się jego członek, sterczący, duży, gruby.

- Kuuu… Kurde, chłopaki…! Przestańcie natychmiast… - bardziej wyjąkałem piskliwym a jednocześnie chrypiącym głosem widząc co się dzieje, choć mózg nie przyjmował tego do wiadomości.

Ale gdy tylko zrobiłem krok ku tej trójce, natychmiast przystopował mnie Dawid.

- Zostaw, nie ruszaj! – zareagował impulsywnie, przytrzymując i mnie.

- Czy… Czy nie widzisz…? – wyrzuciłem z siebie tylko tyle ile mogłem.

- No i co z tego? Zostaw, zobaczymy… Patrz na tą dupę…!

Trzymał mnie mocno a ja w tym stanie nie mogłem go przełamać, tym bardziej, że moje uszy zaatakował głośny pisk pomieszany z jękiem i moje oczy powędrowały w tą stronę.

Oczy zamglone… Widziałem przez nie, rozłożoną na łóżku olśniewającą sąsiadkę, trzymaną pod ścianą za ręce przez Krzywego a z tyłu za biodra przez Adama. I ten Adam, nie miałem już wątpliwości, choć mózg w dalszym ciągu buntował się przeciw akceptacji tego co przesyłały mu oczy…

Adam wdzierał się swoim stojącym penisem w głąb pani Kamili. Jego ruchy, jego pracujące uda i pośladki, jego podbrzusze zbliżające się i oddalające od tyłka pani Kamili…

Dostałem drgawek… Posuwał ją… Ruchał, gwałcił… Gwałcił, bo przecież pani Kamila nie wydała na to zgody, choć teraz…

Teraz leżała po prostu jakby przygnieciona nieco masą ciała Krzywego, z łatwością rozciągającą jej ręce i trzymającą za nie bezwzględnie. A Adam z łatwością wdzierał się w cipkę licealnej nauczycielki.

Posuwał ją, choć z ust pani Kamili dochodziły jakieś tłumione dźwięki. Piski, jęki, okrzyki. Prośby, aby przestał. Ale on…

- O, kurwa…! – jak przez mgłę doszedł do mnie pełen pasji komentarz Adama a ja na chwilę przestałem widzieć cokolwiek.

Zamglone, ale i załzawione oczy sprawiały, że widziałem kiepsko. Choć w sumie nic się nie zmieniało. Wszystko wciąż było takie samo, Adam trzymając mocno za biodra, rozłożoną na moim łóżku piękną sąsiadkę, gwałcił ją z całkowitą łatwością, jakby nie wiem co…

Zamknąłem oczy, ale uszu nie mogłem zatkać. Widok prawdziwej damy, brutalnie ujarzmionej przez dwóch osiedlowych rozrabiaków, był nie do zniesienia. Ale nie mogłem nie słyszeć jęków gwałconej piękności, komentarzy Adama i Krzywego, oraz odgłosów zderzających się nagich ciał. Te ostatnie raniły mnie najbardziej.

- Haaaaaah…! – dobiegło mnie w końcu z ust Adama i zrozumiałem, że dokończy dzieła.

Że odniósł całkowite zwycięstwo. Że po prostu wyruchał prawdziwa damę.

- Krzywy, dawaj, dalej…! Ona to lubi, kurwa…!

Choć wydawało się to niemożliwe, to zmroziło mnie jeszcze mocniej. Adam, jak Adam, przy całej niechęci do niego, ale Krzywy…?

Otworzyłem oczy, widząc jak obaj zmienili się pozycjami, jak teraz Adam pieczołowicie pilnował, by piękna nauczycielka nie wyrwała się z ich terroru, jak Krzywy…. Jak i on opuszcza spodnie i wprowadza swojego penisa w cipkę pani Kamili.

To było ponad mnie. Drżałem, ale nie mogłem nic zrobić. Dawid trzymał mnie mocno, w razie czego pomógłby mu i Adam a zresztą… Czy po tym wszystkim, miało to jeszcze jakieś znaczenie, że poużywa sobie jeszcze jeden?

Choć dłonie Krzywego na pięknych, niewinnych pośladkach pani Kamili i odgłos jego podbrzusza uderzającego co ułamek sekundy w te właśnie pośladki mojej sąsiadki był największą torturą jaką mogłem sobie wyobrazić. Kto, jak kto, ale ten obleśny, niesympatyczny obwieś o krzywym ryju przeżywający przyjemność, wręcz prawdziwą cielesną rozkosz z kimś takim jak pani Kamila…

Szczęśliwie tortura okazała się krótka, choć dla mnie każdy odgłos zderzania się ich ciał, był niczym wybuch bomby na podwórku. Krzywy nie wytrzymał zbyt długo. Widocznie pani Kamila działała tak nie tylko na mnie.

- Opalony, chodź kurwa i ty! – zarządził bardziej rozluźniający się Adam.

Widziałem, że stojący przy mnie Dawid wahał się. Miał pewnie świadomość tego, że to co się dzieje, niesie za sobą pewne konsekwencje.

- No nie bądź cipa, ona to lubi, widziałeś przecież sam!

Nie dość, że zrobili z nią to co zrobili, to jeszcze te słowa… Nie wiedziałem, czy nie bulwersują mnie bardziej, niż sam czyn.

Ruszył i Dawid, wymieniając się z Krzywym. Widok obleśnego, zadowolonego z siebie ryja Krzywego wzbudził we mnie odruch wymiotny, tak bardzo, że w tym momencie nie wiedziałem, kto ma bardziej skrzywioną twarz, ja, czy on.

Już poniekąd pogodzony z losem stałem biernie i przyglądałem się, jak mój kolega młóci panią Kamile, jak wchodzi w nią, macając jej niewinne nagie ciało. Nagie, jędrne, olśniewające, od którego ciężko było oderwać wzrok. Nawet w tej sytuacji. Nawet teraz patrzyłem na plecy, na jej długie, urzekające nogi, na jej tyłeczek.

I patrzyłem, już z większym spokojem, jak Dawid posuwa moją nieziemską sąsiadkę, jak posuwa ją szybko, zniecierpliwiony, zatracony w tym co robi. Posuwa, posuwa i w końcu spuszcza w niej. Spuszcza i wychodzi z ciężkim westchnieniem, zapinając spodnie.

- A ty, co? Romantyk jesteś i cipka, nie? No chodź i ty – rzucił w moją stronę Adam.

- Daj mu spokój, nie wiem co to znaczy być facetem – dogryzł Krzywy.

Nie wytrzymałem. Rzuciłem się na niego z pięściami i to tak, że nawet trafiłem, choć bić się nie umiałem. Nie wiem, jakby to się skończyło, gdyby nie interwencja Dawida a potem i Adama, który podniósł się w końcu z łóżka i rozdzielił nas.

Zapanował chwilowy spokój. W miarę rzucanych spojrzeń na leżące wciąż na łóżku niemal bezwładnie nagie ciało pięknej nauczycielki do naszych głów przychodziło otrzeźwienie.

- Co teraz? – zapytał półgębkiem Dawid.

- Możemy jeszcze raz – zachichotał rubasznie Krzywy a ja już wiedziałem, że na nic takiego bym nie pozwolił. Że zachowałbym się bardziej zdecydowanie.

- Albo w ogóle zostawimy ją gdzieś tu, schowany, tak, żeby w ogóle… - nie dokończył Adam, jakby zdając się na naszą wyobraźnie.

Jak to? Miał ochotę zrobić sobie z niej seksualną niewolnicę? I gwałcić ją za każdym razem, gdyby przyszła nań ochota? Ale jakim cudem? Przecież żyjemy w Polsce a nie w jakiejś zapadłej arabskiej dziurze?

- Odpowiecie za to… - w czasie tego chwilowego milczenia usłyszeliśmy cichy głos znad lóżka.

Spojrzeliśmy. Ja w sumie nie powinienem się niczego bać. Tak, prawie. Oni, dużo bardziej. Chyba zaczęli to dostrzegać.

- Nie mamy wyjścia – mruknął Krzywy.

- Wyjścia w czym? – nie zrozumiał Dawid.

- Nie możemy jej tak puścić – wytłumaczył Adam, starając się zniżyć głos, tak aby pani Kamila go nie usłyszała.

- Ale co zrobisz? – kontynuował przesłuchanie Dawid. – Przecież nie zatrzymamy jej tutaj, nie schowany nigdzie…

- Możemy się po prostu pozbyć – mruknął Krzywy.

Zatkało mnie. Poczułem narastające bicie serca. Chociaż ten tekst wydawał się być niezwykle absurdalny, to, czy dzisiaj nie dowiedli już tego, że potrafią wcielać w życie wszystkie możliwe absurdy?

- Co ty pieprzysz… - Dawid, choć impulsywny, potrafił na to spojrzeć logicznie. – Adam, powiedz mu coś.

- Gada głupoty – na pozór uspokoił go lider. Ale tylko na pozór. – Uśmiecha ci się dziesięć lat w pierdlu?

- Nie bardzo…

- No to wymyśl coś – Adam zgrabnie zrzucił odpowiedzialność za decyzję na Dawida.

Milczeli przez chwilę, rzucając od czasu do czasu spojrzenia na wciąż leżącą na łóżku nagą piękność.

- Nie potrafię – wyznał szczerze Dawid.

- No widzisz… - głos Adama nie był triumfujący. Raczej przemawiała przez niego chłodna logika. Ba wręcz zimna, mroźna… I to mnie przerażało najbardziej.

- Co widzę? – zapytał bezsensownie Dawid, jakby odrzucając to co w oczywisty sposób sugerował Adam.

- To, że Krzywy ma trochę racji.

Znów milczenie. Jakby przetrawiali to co wymyślili.

- Bierzemy ją ze sobą – zdecydował Adam. – Wieczór jest, leje, nikt nic nie widzi. Zresztą do jej domu, to przecież naprzeciwko. A tam…

Serce stanęło mi w gardle. Czy to była prawda, czy tylko mi się śniło?

- Dalej – ponaglił ich Adam. – Wyprowadzimy ją do niej a tam na miejscu coś się wymyśli.

Dość opornie ruszyli w stronę leżącej nauczycielki a wyszedłem na korytarz. Do przedpokoju, szybko znajdując wiszącą na wieszaku kurtkę. Pogrzebałem nerwowo w jej kieszeniach.

Wróciłem. Wiedziałem, że nie ma się co cackać, nie ma na co czekać. Wszyscy gramolili się nad łóżkiem.

- Przynieść jej płaszcz, młody – rozkazał Adam.

Ale ja nie ruszyłem się, tylko uniosłem dłoń i psiknąłem mu w twarz gazem. Zawył i osunął na fotel miotając przekleństwa. Wiedziałem, że nie mogę dać czasu pozostałym i z miejsca zaatakowałem ich od razu, wywołując podobny efekt.

Byli unieszkodliwieni. Na jakiś czas. W powietrzu unosił się smród gazu, ale nie wyrządził większej krzywdy ani mnie, ani pani Kamili.

- Słyszałam wszystko – jęknęła, gdy pochyliłem się nad nią.

- Prędzej – ponagliłem a dotyk z jej ciałem był niemal elektryczny, choć dotknąłem tylko braków, krępując się kontaktu z jakąkolwiek inną częścią ciała.

Choć przynajmniej mogłem, w pełni usprawiedliwiony z bliska, tak, że bliżej już się chyba nie dało, patrzeć na jej nagie piersi, nawet na wzgórek łonowy. Ale o ile kilkadziesiąt minut wcześniej te widoki wywoływały u mnie niesamowitą ekstazę, tak teraz… No, nie bardzo.

Z powodu nadmiaru emocji byłem bliski zemdlenia, ale poradziliśmy sobie. Pani Kamila wstała na nogi i chyba poczuła przypływ sił, przynajmniej w jakimś stopniu.

- Tutaj – zaprosiłem ją niecierpliwym gestem na korytarz. Ominęła zwijających się chłopaków i wyszła.

Podałem jej płaszcz. Włożyła go na siebie, nawet nie przejmując się brakiem bielizny. Ale nie to było najważniejsze.

Zeszliśmy na dół. Tu już nie było potrzeby się spieszyć. Powoli, krok za krokiem. Otworzyłem drzwi i wyszliśmy na zewnątrz. Deszcz już nie padał, ale wiatr był nieprzyjemny.

W milczeniu pokonaliśmy dystans do jej domu Nie było o czym rozmawiać po tym wszystkim, choć w mojej głowie rodziły się jakieś próby nawiązania kontaktu. Bezowocne. W końcu uznałem je za niepotrzebne.

Tak samo w milczeniu pożegnaliśmy się pod jej drzwiami. Upewniłem się, że weszła do środka. Na zakończenie rzuciła mi jeszcze spojrzenie. Nawet przychylne. Z pewnością weselsze, jeśli tak to można było ująć, niż moje własne.

Wróciłem do domu. Chłopaki zbierali się powoli, zasypując mnie pretensjami. Ale nic ponad to. Zresztą ja ich nawet nie słuchałem, sens ich słów nie docierał do mnie. Stałem i czekałem aż wyjdą. Zrobili to w końcu a ja mogłem położyć się do łóżka.

Marzyłem by zasnąć, by obudzić się i stwierdzić, że to wszystko było snem. Ale kiedy zmorzył mnie sen było pewnie coś koło piątej nad ranem.

Dni były straszne. Przynamniej te pierwsze, bo po jakimś czasie doszedłem do siebie. Ale z jeszcze większą zaciętością spoglądałem w okno naprzeciw.

Jakby nic się nie zmieniło. Pani Kamila pojawiała się w nim co jakiś czas. Ale nie robiła żadnych striptizów, jak tego pamiętnego wieczora. Nie dziwiłem się.

No w sumie pojawiała się, bo co…? Bo przecież to był jej dom, jej pokój, w nim miała swoje ciuchy, w nim sypiała.

Z drugiej strony oczekiwałem jakichś wieści o kolegach. Ale nic się nie działo, nie słyszałem, by mieli jakieś kłopoty z prawem., Dziwiłem się i zżymałem na nieudolność polskiej policji. Wiedziałem, że sprawy potrafią się ciągnąć, ale przecież to nie była żadna sprawa, tylko samo zawiadomienie. Wystarczyło podjechać radiowozem, zatrzymać chłopaków, wziąć na komisariat, choćby nawet spisać zeznania, czy coś. A tu nic.

Nic, bo chociaż Krzywego i Adama omijałem z daleka, to z Dawidem się widywałem. Nasze stosunki pogorszyły się. Nie mogłem mu wybaczyć, że zbrukał moją świętość. Że zrobił pani Kamili to co zrobił.

W każdym razie jednak z tego co się dowiedziałem, nie odwiedzili go żadni panowie w mundurach. Ani pierwszego tygodnia, ani drugiego, ani trzeciego, ani w kolejnych. Nie wypytywałem, ale domyślałem się, że tamtych też.

Zaczęła dojrzewać we mnie myśl, że ten czyn ujdzie im płazem. Ale jakim cudem?

W miarę jak upływały kolejne tygodnie, czy miesiące, nie malało moje zainteresowanie oknem naprzeciwko. Zachodziłem w głowę, czy pani Kamila wróciła do równowagi, czy wszystko było już w porządku. Niby zza okna wszystko było OK, ale co mogły mi powiedzieć same widoki?

Chciałem wyjść do niej, odwiedzić, zapytać, ale bałem się. Bałem, że pani Kamila mnie też uznaje za winnego całej sytuacji. Przecież mogłem zachować się lepiej, odważniej, bardziej stanowczo. Przynajmniej w teorii. Ale fizycznie nie potrafiłem. Jakbym nie wierzył, że to się dzieje naprawdę, jakbym przestraszył się śmiertelnie Adama i Krzywego.

Tak minęło praktycznie pół roku. Nadszedł kwiecień, nawet maj a za oknem… Za oknem, jakbym widział panią Kamilę w luźniejszym wydaniu. Zniknęły gdzieś ciężkie, długie płaszcze, ich miejsce zajęły luźniejsze bluzki, ba pojawiły się nawet krótkie spodenki.

Ale nigdy nie pojawił się w nim żaden mężczyzna.

Nie wytrzymywałem. Wiedziałem, że muszę. I któregoś dnia, gdy wcześniej wróciłem ze szkoły, zobaczyłem ją. Nie za oknem, w pokoju, tylko bliżej, za płotem, na ogródku.

Powziąłem decyzję w jednej chwili. Wyskoczyłem niemal na zewnątrz, stając pod płotem od swojej strony. Cieszyłem się, że w domu nie ma rodziców. Nikt nie mógł nam przeszkodzić w rozmowie.

Zauważyła mnie i odpowiedziała na moje powitanie. Poczułem typowe dla siebie onieśmielenie. Tym bardziej, że pani Kamila wystroiła się adekwatnie do pogody. Miała na sobie krótkie spodenki ukazujące w całej krasie jej nieziemskie nogi.

- Ładna pogoda – rzuciła beztrosko.

- Ładna – zgodziłem się, chłonąc każdy jej ruch i wyraz twarzy. Czyżby już wszystko było w porządku?

Cóż, pół roku minęło…

- Co u ciebie Kacper? – ton jej głosu był dość miły, przyjazny, choć zdawałem sobie sprawę, że pewnie w części trochę wymuszony.

- No nic… Szkoła i takie tam… - wzruszyłem ramionami. – I ogólnie martwiłem się o panią.

- O mnie? – zdziwiła się.

- Tak, o panią. Wie pani – wyraziłem się krótko, ale chyba treściwie.

- Ach, domyślam się – rzuciła krótko, jakby nie chciała wracać do tego myślami. Ale o dziwo, dodała – Nie podziękowałam ci za wtedy. Więc dziękuję teraz – spojrzała na mnie tymi niesamowitymi oczami aż mi się gorąco zrobiło.

- Nie ma sprawy – zapewniłem szybko. – Mam nadzieję, że u pani wszystko w porządku.

- W porządku – odpowiedziała machinalnie. – Dziękuję, że się o mnie troszczysz – dodała jakby poważniej.

- Bo myślałem, że ma pani do mnie pretensje – wypaliłem szybko, nie chcąc uciekać z tematu.

- Pretensje? Za co?

- Że nie pomogłem wtedy. Że nie dałem rady. I chyba za to, że wcześniej… Podglądaliśmy panią, jak się pani kąpała…

- Domyślam się Kacper, że uczyniłeś tyle, ile mogłeś. A co do podglądania, to prawda, to nie było ładne.

- Przepraszam, to po prostu było silniejsze. Tak to na mnie… Tak pani na mnie działała – starałem się wytłumaczyć, czując, że policzki płoną rumieńcem.

- Pamiętaj, że żadne warunki nie usprawiedliwiają takich rzeczy, dobrze? – niby krytykowała moje zachowanie, ale nie widziałem w jej oczach jakiejś złości.

- Ja się nie usprawiedliwiam. Po prostu tłumaczę dlaczego tak się stało. Zresztą, gdyby ich wtedy u mnie nie było, nigdy nie przyszłoby mi to do głowy.

- Rozumiem – podsumowała krótko. – Czy możemy skończyć temat?

Skinąłem głową, patrząc ukradkiem na jej nogi. W pamięci zaczęły powracać obrazy, kiedy widziałem je kompletnie nagie, bez tych spodenek.

- Jednak jedna rzecz mnie dziwi, jeśli pani pozwoli. Pytam, bo moi… Koledzy, czy tam znajomi… Chodzą wciąż normalnie i żyją… To znaczy, że w ogóle nie mieli nieprzyjemności z tą sytuacją. To trochę niewiarygodne

- Kacper. Naprawdę wolałabym zakończyć ten temat. Sprawa jest w toku, że tak to ujmę i naprawdę więcej nie powiem, dobrze?

- No dobrze – znów skinąłem potulnie głową, chociaż nie rozumiałem niczego. W jakim toku? Pół roku po fakcie? Bez przesłuchań, bez niczego? Nie no…

- Jestem ci naprawdę bardzo wdzięczna – powiedziała, robiąc krok ku mnie. – Pamiętam dobrze co zrobiłeś. Bądź pewien, że tego nie zapomnę.

Znów zrobiło mi się cieplej. Krew zaczęła płynąć szybciej. Przestąpiłem z nogi na nogę, chcąc usłyszeć coś w stylu „chętnie zrobiłabym coś dla ciebie, powiedz tylko co?”. Ale nic takiego nie nastąpiło. Zamiast tego…

- Muszę iść do domu zrobić obiad. Miłego dnia, Kacper – pochyliła się ku mnie i pocałowała w policzek.

Odeszła a ja patrzyłem na jej nogi w pełnej krasie i długo jeszcze stałem zaczerwieniony, nie próbując nawet dotknąć tego miejsca gdzie pani Kamila złożyła swe usta. Ten fragment mojego ciała palił mnie w tak niezwykle przyjemny sposób, że…

Że ciągle nie mogłem o niej przestać myśleć. Wciąż gapiłem się w okno, między odrabianiem zadań domowych a graniem w szachy, czy surfowaniem po necie.

Nic się nie zmieniało. Pojawiała się sporadycznie a ja widywałem skrawki jej nagiego ciała. Ramion, nóg, czasem brzucha. Tak, jeszcze jeden raz udało mi się zobaczyć panią Kamilę w spodniach i samym staniku. I wciąż wywoływało to we mnie silne emocje, choć przecież widziałem ją kompletnie nago.

Nie mogłem dać sobie spokoju i postanowiłem odwiedzić jej mieszkanie. Potrzebowałem tylko pretekstu. Takowy zdarzył się na koniec maja.

Zastanawiałem się czasem dlaczego ona jest sama. Bez żadnego mężczyzny, bez dzieci. Co jest nie tak? Może nie mogła, może coś się stało w przeszłości?

Dwudziestego szóstego maja poszedłem do kwiaciarni i dokonałem drobnego zakupu. Pomyślałem, że taki gest może ucieszyć moją sąsiadkę. Choć zastanawiałem się, czy nie przesadzam.

Powoli dreptałem do domu, tylko na sam koniec skręcając w bok, ulice wcześniej. Powoli zbliżałem się do mieszkania pani Kamili, czując szybsze bicie serca. Cieszyłem się, że ją zobaczę raz jeszcze.

Choć wchodząc na ulicę zaintrygowało mnie coś niezwykłego. Otóż wydawało mi się, że na balkonie mignął mi jakiś facet. Właśnie na jej balkonie. Mignął i zniknął, tak jakby przybył do niej sekundę przed tym, nim wszedłem na ulicę.

Byłem zaintrygowany. Tyle czasu i nigdy nie widziałem u niej mężczyzny. Kto to mógł być, o ile rzecz jasna nie pomyliłem się?

Nie musiał to być przecież żaden adorator, może ktoś z rodziny? Może brat, może kuzyn, może ktokolwiek inny? Jakiś interesant?

Zbliżałem się powoli, ale nikt nie wychodził. Zepsuło mi to trochę humor, bo wolałem być w takiej sytuacji sam na sam z licealną nauczycielką. Nawet rozważałem, czy nie udać się do domu i nie przeczekać wizyty gościa, ale uznałem, że to nie ma sensu. W tych warunkach i tak nie byłbym w stanie zorientować się, kiedy ów pan opuściłby mieszkanie mojej sąsiadki.

Otworzyłem furtkę i po schodach dotarłem na balkon. Stanąłem niezdecydowany, drzwi były otwarte. Może ten ktoś wpadł tylko na chwilę i zaraz wyjdzie?

Już grzecznie unosiłem dłoń w górę, w kierunku dzwonka, gdy coś mnie zatrzymało. Tym czymś były głosy. Brzmiały dość dziwnie. No właśnie, dziwnie. A słów było niewiele a jeśli już jakieś padały…

- Może sama ściągniesz mi spodnie…?

Przygryzłem wargi i zrobiłem krok w przód. Potem drugi i trzeci. Czułem szybsze bicie serca, wiedząc, że to co czynię nie przystoi dobrze wychowanemu człowiekowi. Ale coś mnie pchało do środka. Jakieś raptowne hałasy, choć raczej drobne, ale zastanawiające.

Cichutko, z zapartym oddechem wszedłem na korytarz. Słyszałem, z którego pokoju dobiegają odgłosy. Z tego, który było widać z mojego okna. Ale teraz nie patrzyłem przez okno, zresztą w świetle dnia niczego bym nie zobaczył.

Teraz stałem w tym domu, na korytarzu i przez uchylone drzwi patrzyłem na to co działo się w tym pokoju. I widziałem… Panią Kamilę, kompletnie nagą, klęczącą przed jakimś rozebranym facetem.

Poczułem pot na skroni i dreszcze na ciele. Nie powinienem był tego oglądać, ale natura tym razem okazała się silniejsza. Oni dwoje byli mocno zajęci sobą, że niemal nie mogli mnie widzieć. Zresztą starałem się chować, patrząc tylko przez szczelinę. I tak widziałem przecież wszystko, co było warte zobaczenia.

Widok pięknej sąsiadki, uległej, tym razem z własnej, nieprzymuszonej woli. Liżącej penisa jakiegoś mężczyzny stojącego przed nią, z opuszczonymi do kolan spodniami… Przegrałem z samym sobą, z własnymi zasadami. Zamiast wyjść, stałem i patrzyłem a mój penis w jednej chwili stwardniał jak skała.

- Podoba ci się, powiedz… - usłyszałem mruknięcie, gdy pani Kamila wyjęła z ust penisa, patrząc w górę, w twarz mężczyzny, której to twarzy nie mogłem dostrzec.

Widziałem tylko, że człowiek ten był dość wysoki i nieźle zbudowany. Ale patrząc na jego ciało, wydawało mi się, że jest młody. Nie wiedziałem czemu, taki szczupły tyłek, średnio owłosione nogi, na udach niemal wcale.

Usłyszałem mruknięcie potwierdzające słowa nauczycielki a potem mężczyzna położył swe dłonie na jej głowie, co mnie strasznie nakręciło. Nakręciło, bo ten gest oznaczał, że miał władze nad nią, że ona podporządkowywała się jemu, jego ruchom, jego zachciankom.

Kim on był, że mógł sobie rządzić w taki sposób, kimś takim jak pani Kamila?

Targały mną niezwykle silne i zarazem sprzeczne emocje. Z jednej strony ten widok… Był niezwykle podniecający. Widziałem ją, widziałem tą fantastyczną kobietę nagą, w takiej intymnej sytuacji. I chciałem czegoś więcej. Ale z drugiej, ogarnął mnie gniew, że jest ktoś, komu ona oddaje się z taką łatwością, że ten ktoś przychodzi sobie do niej kiedy chce i ona na pstryknięcie palcem zdejmuje z siebie ubranie i pozwala mu na wszystko.

Mój penis, choć to niemożliwe, stwardniał jeszcze bardziej.

- Chodź w końcu… - do moich uszu dobiegło sapnięcie i pani Kamila wstała na chwilę a ja straciłem widok, uciekając głową w bok. To było zbyt ryzykowne, na moment musiałem odpuścić. Może nawet trzeba było wyjść? Nie, nie, jeszcze nie teraz…

- No… Aaaaaach… - przeciągły jęk uświadomił mi co tam się stało.

Mimo nadmiaru emocji, powoli kierowałem głowę w bok, chcąc to zobaczyć. Przez chwile musiałem zadowolić się dźwiękami dochodzącymi z pokoju i one też wystarczały by zrozumieć, że w tym momencie doszło już do właściwej akcji.

- Aaaach… Rżnij mnie, dobrze, długo na to czekałeś przecież… Aaaaach...!

Długo? A więc to nie był żaden chłopak, czy coś w tym stylu. Może jakiś ex? W sumie czy to ważne? Moją uwagę dużo bardziej zwróciło to słownictwo. „Rżnij”… Na litość boską, w jej ustach…?

Nie dość, że takie słowa, to jeszcze te jęki, strasznie podniecające. I ten odgłos, który prześladował mnie od miesięcy. Odgłos uderzających o siebie ciał. Odgłos, który mówił dużo więcej, niż obraz, który uświadamiał, że moja piękna sąsiadka daje się dymać jakiemuś facetowi. I sprawia to jej olbrzymią przyjemność.

Drżałem na całym ciele. Ile bym dał, by znaleźć się na jego miejscu… Stałem na korytarzu pod ścianą i wciąż ostrożnie milimetr, po milimetrze przechylałem w głowę, zachowując trzeźwość umysłu na tyle, by zdawać sobie sprawę, że zachowanie ostrożności było podstawą.

- Masz cudowne, młode, silne ciało… Pierdol mnie, tak jak wtedy, słyszysz? Boże, jak sobie przypomnę… Aaaaach…

Nie wiem, czy moje serce mogło zabić jeszcze mocniej, ale chyba mogło. O, kurde… Ona i te słowa…? Czy to mogło być naprawdę?

Z wrażenia nie skupiłem się na odpowiedzi mężczyzny, choć jego głos, który do mnie dotarł zapalił czerwoną lampkę w głowie. Ale jeszcze w tym momencie nie kojarzyłem. Uwagę skupiłem na czymś innym. Na jej słowach, na dźwiękach wydawanych przez moją nieziemską sąsiadkę.

- Powiedz, proszę… Aaaaach… Że lubisz pierdolić takie laski…

- Uwielbiam cię pierdolić i gdybyś się tak nie opierała, pierdoliłbym cię codziennie suko, chcesz tego…?!

- Boże… Aaaaach…! Jak ja bym chciała…!

Myślałem, że zaraz padnę na zawał… Co to za dialog, w jej ustach? Kim on jest, że w taki sposób panuje nad taką dama i doprowadza ją do takiego stanu uniesienia? Do takiej uległości, do takiego wręcz poniżenia?

I dlaczego jego chrapliwy głos znów mi się z czymś skojarzył?

- Powiedz, że chcesz, abym ruchał cię w każdej chwili… - jego głos, jego głos…

- O, kurwa…. – niemal podskoczyłem, usłyszawszy takie słowo z ust pięknej nauczycielki. A potem… - Pierdol mnie mocno, jak najsilniej, głęboko, taaaaak… Aaaach…! Pierdol mnie Adam, tak jak wtedy, jak swoją kurewkę, błagam…!

Poczułem, że oczy wychodzą mi na orbit a kwiatki wypadają z dłoni.

Kilku sekund potrzebowałem, by strajkujący mózg oznajmił, że wszystko się zgadza. I wtedy dotarło, że jeśli mnie przyłapią na podglądaniu, to nie będzie to niczym bardziej wstydliwym, niż to, że ona… Że ona pieprzy się tam z własnym gwałcicielem.

Z wypiekami na twarzy oraz narastającą odwagą, wściekłością i upodleniem zajrzałem do środka.

Widziałem panią Kamilę, wypiętą w kierunku mężczyzny. Pieprzył ją od tyłu, tak jak wtedy... Tak jak wtedy, u mnie. Choć wciąż nie widziałem jego twarzy, to już wiedziałem wszystko, nie trzeba było silniejszego dowodu.

Poczułem wszystko, co tylko możliwe. Gniew, upokorzenie, wściekłość, upodlenie. Ja… Ja bym zrobił dla niej wszystko, pocieszył, przytulił, pokochał. Zrobiłem zresztą przynajmniej ten raz, wyciągając ją z opresji u mnie w domu, nie licząc innych drobnostek. A tymczasem ona…

- Będziesz mi dawała dupy częściej, codziennie, gdy tylko będę chciał, tak…? – głos Adama był agresywny, silny.

- Aaaaach…! Adam, mów tak do mnie…! Chcesz, żebym ci dawała dupy...? Proszę, rżnij mnie…!

A tymczasem ona dawała dupy temu chamskiemu penerowi, nieokrzesanemu rozrabiace, który pewnie nie umiał tabliczki mnożenia do stu, ani wymienić pięciu pierwiastków z tablicy Mendelejewa. Jakim cudem? Nie mieściło mi się to w głowie.

Zamknąłem oczy a uderzenia ciał i jęki pani Kamili uderzały w mój mózg jeszcze dobitniej, jeszcze wyraźniej.

Już wiedziałem. Wiedziałem, że zareaguję szybciej, niż wtedy. I właściwiej. I zrobiłem to, choć wrodzona nieśmiałość, delikatność i inne takie próbowały mnie jeszcze powstrzymać. Ale przegrały z pożądaniem i wściekłością.

Na uginających się nogach podszedłem do drzwi i pchnąłem lekko. Przez te kilka sekund, nim się spostrzegli miałem możliwość oglądania z odległości metra, czy dwóch, jak raptem rok ode mnie starszy osiedlowy dresiarz z furią rżnie moją piękną sąsiadkę, prawdziwą damę… Jak rżnie ją jak ostatnią kurwę.

Jego nagi tyłek, jego napięte uda, wbijające się w wypięte pośladki pani Kamile. Jego stojący prosto członek znikający miedzy jej udami. Patrzyłem jak zahipnotyzowany , nie wstydząc się już swojej obecności, trzymając w ręku to samo co…

- A ty co…? – Adam nawet nie okazał większego zdziwienie i nie przerwał rżnięcia. Zwolnił tylko trochę tempo.

Zrobiłem jeszcze krok i psiknąłem mu w twarz zawartością pojemnika z gazem. Krzyknął i zasłonił twarz dłońmi, jednocześnie odskakując. Spojrzałem w dół, tak z odrazą, jak i ciekawością. Jego członek był naprawdę duży. Poczułem trochę zazdrość.

- Kacper…! Jak wszedłeś, co robisz…? – pani Kamila dopiero po chwili zorientowała się co się stało.

- Było otwarte – wyjaśniłem głosem siląc się na powagę i normalny ton.

- Nie możesz wchodzić tak do czyjegoś domu, wyjdź natychmiast! – zareagowała stanowczo, próbując wstać i przykryć czymś.

Ale byłem szybszy. Stanąłem za nią i unieruchomiłem jej dłonie.

- Jak pani może? Oni panią zgwałcili a pani teraz…

- Kacper, to nie twoja sprawa naprawdę… Wróć do domu i zapomnij o tym co widziałeś.

- A tego jak panią gwałcili… To też mam zapomnieć? Bo pani już zapomniała…?

- Kacper, mówiłam coś… I puść mnie wreszcie! – zażądała, wciąż tkwiąc w moim uścisku.

Ale nie pozwoliłem na to. To wszystko co widziałem, plus to co sobie uświadomiłem… Jeszcze bardziej wzmogłem ucisk, aż usłyszałem z jej ust jęk świadczący o bólu.

- Nie ma mowy – oświadczyłem zdecydowanie, wypowiadając swe słowa silnym tonem, choć serce waliło jak bęben. – Skoro potrafi się pani pieprzyć ze swym gwałcicielem, to potrafi również z miłym, spokojnym chłopakiem, który zawsze miał o pani dobre zdanie, prawda?

- O czym ty mówisz, co proponujesz…? – nie wiedziałem, czy była bardziej przestraszona tym całym zajściem, czy zdziwiona moimi słowami.

- To chyba proste. Niech pani się wypnie, tak jak przed chwilą - nakazałem.

- Kacper, puść mnie i wyjdź…!

- Będzie tak samo, zmieni się tylko operator za panią – nie miałem pojęcia, skąd przyszło mi do głowy to słowo i gdyby nie powaga całej sytuacji, pewnie wybuchnąłbym śmiechem.

- Ale…

- Może pani dalej stawiać opór, ale wtedy wszyscy na około się dowiedzą, o tym co zaszło u mnie w domu, bo jak przypuszczam, nikomu pani nie powiedziała, nawet policji. A potem opowiem co pani robiła z Adamem. Pewnie jego rodzice nie będą zadowoleni. Pani reputacja w szkole też chyba upadnie.

Wyrzuciłem swoje słowa z prędkością karabinu maszynowego i widziałem, że dotarły. Że pani Kamila znieruchomiała i zastygła. Może przemyśliwała właśnie moje argumenty i wyobrażała sobie konsekwencje tego wszystkiego?

Na szczęście nie obchodziło mnie to. Wykorzystałem moment, by szybko rozpiąć spodnie i uwolnić z nich mojego sterczącego kutasa. Już sama ta świadomość, że wyjąłem go w jej towarzystwie, w tym pokoju, gdy ona była kompletnie naga, doprowadzała mnie do wrzenia. 

Stał twardo a ja naprowadzałem go we właściwym kierunku. Tak mi się przynajmniej wydawało. Nerwowo przejechałem palcami między udami pięknej sąsiadki szukając tego miejsca. A potem ponowiłem atak.

- Rozstaw nogi – zażądałem, po raz pierwszy zwracając się do pani Kamili, per „ty”. To tak z nadmiaru emocji.

Nie wiedziałem, czy to zasługa moich słów, czy czegoś innego, ale wykazując wprawdzie jakieś minimalne oznaki sprzeciwu, posłuchała mniej. Teraz miałem łatwiej.

Oczy mi zaparowały a ciało spociło w jednej chwili. Nie wiedziałem co jest bardziej gorące, mój penis, czy trzymająca go dłoń, za pomocą której naprowadzałem go na cel. Gdy zetknął się między jej udami z tym czymś mokrym… Nie wytrzymałem. Pchnąłem mocno.

- Aj…! – drgnęła wyraźnie pani Kamila krzywiąc twarz. Tyle widziałem, mimo, że stałem za nią. – To boli!

- Adam ma chyba większego – sapnąłem drżącym głosem jakby na usprawiedliwienie.

Kompletnie zamroczony Adam wciąż leżał na podłodze. Rzuciłem na niego wzrokiem z satysfakcją stwierdzając, że jego penis zmalał.

A sekundę później zająłem się tylko panią Kamilą, no bo przecież… Bo przecież stało się to o czym marzyłem, nawet jeśli nie wprost, to jednak, od ponad dwóch lat. Mój penis znalazł się w cipce pięknej sąsiadki.

To było jak jakiś niewyobrażalny absurd. Gdy ujrzałem ją pierwszy raz i miałem trzynaście lat. Wiedziałem, że jest piękna, śliczna, zachwycająca. Mogłem marzyć, ale czy miałem prawo przypuszczać, że jakiś czas później będzie mi dane ją… Pieprzyć?

Tak, pieprzyć. Bo przez wszystkie te miesiące chciałem się z nią kochać, uprawiać romantyczny, czuły, namiętny seks. A teraz, po tym wszystkim… Pozostało tylko pieprzenie. Tylko ono wchodziło w grę.

Jak to brzmiało… Tylko pieprzenie.

Nie… Odrzuciłem tą myśl, choć przecież widok leżącego obok Adama i postawa samej pani Kamili, która z ochotą dawała się rżnąć osiedlowemu zabijace sprawiały, że było trudno. Ale nie miało to już znaczenia.

Znaczenie miało to, że trzymałem piękną sąsiadkę za biodra i widziałem jak mój stojący jak drąg penis znika miedzy jej udami. To się działo. Naprawdę wchodziłem w nią, mój penis penetrował cipkę pięknej nauczycielki.

A to wszystko przy widoku jej wypiętych w moją stronę nagich pośladków. Jej gołej dupy wypiętej tylko dla mnie. Wypiętej posłusznie abym…

Jedna z dłoni zjechała z biodra, aby zająć się tym tyłkiem. Aby w rytm westchnięć i drgnięć pieprzonej przeze mnie pani Kamili, macać jej miękki, apetyczny, powabny tyłeczek. Nawet lekko opalony. Przez chwilę zastanawiałem się, gdzie go opala? Czy chodzi nad jakieś jezioro opalając się w stringach, czy może korzysta z usług solarium?

Mniejsza z tym. Wróciłem myślami do rzeczywistości. Do tego ,że trzymam ją za biodra, że jest uwięziona w moim uścisku, że to teraz ja władam jej ciałem. Dotarło to do mnie, naprawdę władałem. Przecież pieściłem tyłeczek olśniewającej nauczycielki a przy okazji... Przejechałem dłonią wyżej i chwyciłem za pierś. Wymacałem sutek i bawiłem się nim przez chwilę, prowokując jakieś syknięcie i ruch oporu z którym szybko sobie poradziłem.

Wzdychałem głośniej i przyspieszyłem swe ruchy. O, tak, teraz ruchałem ją naprawdę. Tak jak tego chciała przed chwilą, gdy na moim miejscu znajdował się Adam. Teraz ja… I teraz słyszałem to co wcześniej było koszmarem. Odgłos mojego podbrzusza uderzającego w wypięte pośladki pięknej sąsiadki. Teraz ten dźwięk dodawał mi skrzydeł, wigoru…

Chwyciłem za biodra jeszcze silniej. Jeszcze mocniej syciłem się swoją władzą, swoim penisem znikającym w jej cipce. W cipce tej pięknej nauczycielki, którą pewnie chciałoby wyruchać poł miasta. A robiłem to ja. Naprawdę. Spojrzałem raz jeszcze w dół, jakby chcąc się upewnić. Zadrżałem a potem przyspieszyłem tempo, czując niesamowite uczucie właśnie tam, w dole. Jeszcze jeden mocny ruch, jeszcze następny i jeszcze. W rytm jej jęku. Jęku spowodowanego moimi ruchami. Jeszcze raz i jeszcze…

- Aaaach…! – tym razem to nie był jej dudniący wciąż w mojej głowie jęk pani Kamili. To był mój własny i to nie jęk, ile praktycznie krzyk.

Nogi uginały się, ale w zasadzie całe ciało drżało. Powoli wyciągałem penisa z cipki pani Kamili. Był mokry a ja… Do mnie docierało, że zrobiłem to. Od początku do końca. Przeleciałem moją piękną sąsiadkę i spuściłem się w niej.

- O, kurwa…! – jęknąłem, po raz pierwszy w życiu używając takiego słowa.

- Teraz możesz wyjść – usłyszałem cichy głos.

Pani Kamila zbierała się powoli z łóżka. Spojrzała na mnie a potem na leżącego wciąż Adama. Ten chyba już doszedł do siebie. Coś tam pokichiwał i smarkał, w sumie to dopiero teraz zwróciłem na to uwagę.

Pani Kamila stała przede mną, kompletnie naga. Raz jeszcze z takiego bliska spojrzałem na nią, na jej nagie piersi, na lekko owłosioną w kobiecy sposób cipkę…

Zapiąłem zamek u spodni i podciągnąłem je. Wypadałoby teraz cos powiedzieć. Chociaż w tej sytuacji…

Może rzucić jakieś hasło? A może spróbować pociągnąć to dalej? Wykorzystać to i…

- Może spotkamy się jeszcze kilka razy – wyrzuciłem z siebie.

Milczała, parząc mi w oczy, tak jak ja w jej. Nie zareagowała inaczej. Nie odpowiedziała, tylko przykrywała się niezdarnie dłońmi.

Skoro tak… Odwróciłem się i wyszedłem. Niespiesznie, jakby coś mnie nie chciało wypuścić, albo jakbym chciał jeszcze uszczknąć coś z tego widoku. Ale wyszedłem.

Przystanąłem na balkonie wdychając świeże, wiosenne, cieple powietrze. Podciągnąłem spodnie i uniosłem wysoko głowę. Po raz pierwszy w życiu poczułem się jak prawdziwy mężczyzna.